7 april, Ho Chi Minh City

Hallo allemaal!

Hier weer een nieuw verslag over mijn belevenissen in het prachtige Cambodja. Tot nu toe is dit mijn favoriete land! Lees en begrijp mij:

Cardamon gebergte.
Na dat wij Osom verlieten reden we langs een enorme stuwdam en elektriciteitskabels. Niet alleen in Laos, maar ook in Cambodja is de Chinese invloed groot. Chinezen subsidiëren én bouwen deze stuwdam en elektrische hoogspanningsnet. Ik denk dat China binnen nu en 100 jaar misschien wel laos, Cambodja en Vietnam bezit. Door Laos en Cambodja leggen ze nu al een treinsysteem om China met meerdere landen te verbinden. Ook al zijn die Chinezen klein, we moeten oppassen dat ze niet te groot worden! In het verleden heeft Thailand Cambodja in proberen te pikken, maar daar stoken de Fransen een stokje voor. Persoonlijk denk ik dat over het algemeen de Cambodjaansen niet verder denken dan 50 jaar verder. Als ze nu ergens geld mee kunnen verdienen, ten koste van de natuur of land, dan doen zij dat. Iedere dollar is welkom. De Chinezen zijn het Cardamon gebergte in het wilde weg aan het omkappen. Zonde!

Koh Kong:
Bij Koh Kong is een vissersplaatsje aan een rivier en de zee en heeft een grensovergang naar Thailand. Ondanks dat het een prachtig stadje is, met veel toeristische bezienswaardigheden, zijn er weinig toeristen en heeft het daardoor een locale en pure uitstraling. Ik besloot geen tour te boeken, maar een scooter te huren waardoor ik zelf de omgeving kon bekennen. Tijdens het vragen naar informatie over de bezienswaardigheden, zei een ander Nederlandse meid dat ze hetzelfde plan had. Wij besloten om de volgende dag ieder een scooter te huren en rond te toeren. Gezellig! Eerst bezochten we een hele mooie waterval, waar we in konden zwemmen. Heerlijk water, mooie natuur en zelfs wildlife (er kwam een aapje voorbij). We merkten gelijk al dat het goed klikte en we praatten aan één stuk door. Daarna vervolgden we onze weg (niet meer vergeten de ketting van de scooter los te maken, rijdt wat makkelijker). We reden de brug over naar een eiland met een strand. Hier kletsten en relaxten we verder tot zonsondergang. Ook 's avonds maakten we er een gezellige avond van!

Sihanoukville:
Met een opvallend rustige busrit kwam ik aan in Sihanoukville, aan de zuid kust van Cambodja. Hier ontmoette ik Brigit weer en uiteraard hebben we weer goed gefeest! Sihanoukville is een toeristische stad waar veel prostitutie en armoede heerst. Ook lopen er kinderen tot laat in de avond/nacht nog armbandjes te verkopen. Hart verscheurend om dit allemaal te zien. De cafés worden gerund door voornamelijk backpackers. Zij delen flyers uit waarmee je een gratis drankje krijgt. Omdat je dan aan het begin van de avond van iedere bar een flyer en dus een gratis drankje krijgt, kun je gratis dronken worden. De backpackers staan gratis te feesten en de bedelaars en prostituees staan buiten voor de bars te wachten. Nu ik hier over na denk, vind ik dat echt te gek voor woorden. Ik moet ook zeggen dat ik Sihanoukville niet zo leuk vond. Wel kon ik weer een regel dagje houden. Ik kon onder andere mijn visum voor Vietnam aanvragen, wat normaal 3 dagen duurt, duurde hier 30 minuten. Weer 60 eurotjes armer. Ik boekte een vliegticket van Hanoi (Noord-Vietnam) naar Bangkok voor 3 mei. Weer 100 eurotjes armer. En ik veranderde de datum van mijn terugvlucht in 4 mei. Weer een vooruitzicht rijker! op 4 mei om 9.00 uur kan ik mijn lieve Hugo, familie en vrienden weer in de armen sluiten. Dit geeft ook wel weer dubbele gevoelens. Ik kijk er naar uit, maar dit reis leventje wil ik niet kwijt.

Koh Rong:
De volgende middag vertrok ik met de boot naar Koh Rong. Koh Rong is een eiland onder Sihanoukville, wat in één jaar toeristisch is geworden. De Cambodjaanse regering wil een vliegveld op dit eiland bouwen en vele luxe ressorten. Nu was dus nog het moment om hier naar toe te gaan. Ik sliep in een hostel op het strand met prachtig uitzicht op de zee, strand en de andere eilandjes. Ik deelde een kamer met 2 leuke Amerikaanse meiden, waar ik tot aan Phnom Penh mee optrok. We besloten de volgende dag om naar de andere kant van het eiland te wandelen, door de jungle door te gaan. Wij kregen te horen dat we 2 keer op een kruispunt links moesten, dus volgden wij dit op. Vervolgens zou de route aangegeven zijn met slippers en rode seinen. Maar hiervan was geen spoor te bekennen. Na alle paadjes uit gelopen te hebben, al het vocht uit ons lichaam te hebben gezweet en een uur verder, gaven wij het op. We konden het niet vinden. Ach, voor ons hostel lag het ook heerlijk. We zagen een aantal toeristen activiteiten met Cambodjaanse kinderen doen. Een jongen legde ons het dag schema uit: eerst kregen de kinderen Engelse les, daarna ruimden ze voor 20 minuten het vuilnis van het strand op. Met dit vuilnis gingen ze knutselen. Een erg goed initiatief wat ze wel meer in Azië mogen invoeren. Het afval wat overal in de natuur wordt gegooid is namelijk ontzettend vervuilend. De volgende dag wilde ik dit dagschema van de kinderen bijwonen. Na 15 minuten te hebben gewacht, kwam ik erachter dat het zondag was en ze dan geen les krijgen. Dat was jammer! Luke, een Nederlandse jongen die op het eiland werkte, vertelde nog nooit door de jungle te hebben gelopen, op zoek naar het andere strand. Ik ging dus toch nog maar een poging doen om het 7 miles beach te vinden. Dit keer met Luke. Omdat ik links alles al had bekeken, gingen we rechts. En tjonge jonge, wat was het toen makkelijk te vinden! Wel was het pad door de jungle best gevaarlijk. We moesten van rotsen af springen en naar beneden klimmen door middel van het vasthouden van de bomen. Later hoorde ik dat het slikte van de slangen op dat eiland. Slik... Wij kwamen net op tijd op het strand aan, 10 minuten voordat er een prachtige zonsondergang te zien was. De zon smolt echt in het water weg. Nog nooit had ik zo'n mooie zonsondergang bewonderd! Weer even een Wauw-moment. 's Avonds maakten we er weer een gezellige avond van, alhoewel de nacht wat minder gezellig was. Het begon ontzettend hard te regenen en te onweren. We sliepen in een rieten/houten hutje, dus het geluid hiervan kwam goed binnen. En dat was niet het enigste wat er binnen kwam. De geluiden van dieren (vooral padden en gekko's) kwamen ook steeds dichter bij. Gelukkig sliepen we met een klamboe om ons matras heen (matras op de grond).
Na een kort nachtje namen we afscheid van dit mooie en relaxte eiland. Samen met de Amerikaanse meiden op naar Phnom Penh!

Phnom Penh:
Ik vraag mij nog steeds af wat de buschauffeur onderweg heeft geraakt. Er was een harde klap, de chauffeur late het gas los, maar reed vervolgens gewoon weer door. Waarschijnlijk een koe. Die lopen in Zuid-Oost Azie namelijk vrij rond. Met de twee Amerikaanse meiden ging ik op zoek naar een hostel in het centrum van de stad. We waren ontzettend moe van de slapeloze nacht ervoor, dus gingen op tijd naar bed. De volgende dag gingen we naar de Killingfields. Tussen 1975 en 1979 heerste de Kmer Rouge over Cambodja. Zij wilde een volk van het jaar nul creëren door alle intellectuele geschoolde, brildragende mensen te vermoorden. Om te zorgen dat hen familieleden niet hoefden te rouwen, werd de hele familie gedood. En hoe... Het volk werd verteld dat de Vietnamezen een oorlog wilde beginnen en dat ze Kmer Rouge een veilige thuisbasis voor het volk had. Al snel werd duidelijk dat deze veilige thuisbasis niet bestond. Het volk moest 16 uur per dag landbouw werk doen en kregen 1 of 2 keer rijst per dag. Mensen zijn gestorven door uitdroging, honger, ziekte of op een gruwelijke wijze vermoord. Kelen werden doorgesneden met palmboom bladeren, vrouwen en meisjes werden verkracht tot dat ze dood gingen van de pijn, het volk werd in ergste vorm die er is vermoord. Wat mij brak was het feit dat ze baby's aan hun beentjes vast pakten en in het bijzijn van de moeders tegen een boom aanslingerden. Ik stond voor die boom. Ik kon vanaf dat moment niet meer stoppen met huilen en nu staan de tranen weer in mijn ogen. Sorry dat ik het op deze wijze beschrijf, maar het was 40 jaar geleden de realiteit in Cambodja. Vreselijk verdrietig! Van de 9 miljoen inwoners werden en onder leiding van de Kmer Rouge 3 miljoen mensen vermoord. Uiteindelijk hebben de Vietnamezen de Kmer Rouge verdreven en kreeg het getraumatiseerde volk hun land terug. Op de Killingfields kon je alle massagraven zien en zag je nog steeds de botten door de grond heen. De gevonden botten en kledingresten worden in een soort van monumentaal gebouw (Tuba) op de Killingfields bewaard. Ik kon echt niet langer dat 2 seconde naar de schedels kijken. Aan het volk is het trauma nog steeds te merken. De mensen zijn onderdanig, verlegen, niet geschoold en leven van de basisbehoeften. Maar wat een respect heb ik voor deze mensen gekregen. Na de Killingfields bezocht te hebben, gingen we naar de gevangenis, wat nu een museum is. Ook hier werden de mensen behandeld als beesten. Er waren meerdere collages te zien met pasfoto's van alle overledenen. De angst, verdriet, onwetendheid en soms de hoop was van hun gezichten af te lezen. Wat een indrukwekkende verdrietige dag. Laat in de middag zwaaide ik de Amerikaanse meiden uit. Zij gingen namelijk naar Gana om vrijwilligerswerk te doen op een school. Om te ontspannen, nam ik een heerlijke massage. Deze had ik wel verdient na zo'n dag.

De volgende dag stond er weer een indrukwekkende dag te wachten. Ik had namelijk een afspraak met de manager van het National Centrum for Disabled Persons (NCDP). Op het internet had ik deze organisatie gevonden en het leek mij interessant om te weten hoe zij met de beperkte mensen werken. Ik belde hen op en zij waren erg enthousiast om hun verhaal te doen. Achter op de scooter ging ik naar hen toe en ik kreeg een warm welkom. De manager vertelde mij dat er geen opvanghuizen of inrichtingen voor de beperkten waren, dus dat zij gewoon door hun familie worden opgevoed en begeleid. De organisatie wordt gesponsord door Australië. In het verleden sponsorde Nederland ook deze organisatie, maar helaas nu niet meer. Wij moeten namelijk 'bezuinigen' op de gehandicapten zorg. Wat een omgekeerde wereld, deze mensen hebben niets en kijk eens hoe onze beperkten leven. Ik vroeg of het mogelijk was om de mensen op te zoeken in hun thuissituatie. Dit mocht. Ik kocht zeep en shampoo voor de vier gezinnen die ik bezocht. Een klein gebaar, zorgde voor grote dankbaarheid. Achter op de scooter van een werknemer van de NCDP werd ik naar deze gezinnen gebracht. Ik kan hier wel 10 pagina's vol over schrijven, maar zal het proberen kort te houden. Als eerst bezocht ik een kind van 8 jaar die door een auto ongeluk niet meer kon lopen. NCDP heeft voor een rolstoel gezorgd en brengt de jongen een keer in de maand naar het ziekenhuis voor fysiotherapie en loopoefeningen. De moeder heeft zelf door middel van 4 boomtakken een rek gemaakt waar de jongen tussen kan lopen en zo zijn benen traint. Zijn broers waren aan het voetballen en de jongen keek toe. Ik vroeg om de bal en begon met de jongen over te schieten, voor zo ver hij dit kon. Hij vond dit prachtig! Zijn broers kwamen er bij en ik vertelde hen (werknemer vertaalde) dat hun broertje het leuk vind als hij mee kan voetballen en dat hij op deze wijze zijn benen leert te controleren. Zijn broers gingen daarna enthousiast met hem voetballen. Daarna bezocht ik een man die de hele dag op ligt omdat zijn benen zijn verlamt. Alles werkt voor de rest nog goed en hij heeft zelfs een zoontje. NCDP brengt ook hem iedere maand naar het ziekenhuis voor controle en oefeningen. Ook heeft hij een rolstoel. Maar helaas is het onmogelijk om hier veel mee te rijden vanwege de slechte zandweg. NCDP is aan het zoeken naar werk voor hem, maar heeft nog geen resultaat opgebracht. Niemand neemt hem aan. Vervolgens reden we weer verder naar een volgend dorpje waar ik een negenjarig meisje ontmoette die niet kon praten en niets kon horen. Een slimme meid met een eigen wil, die duidelijk haar aanwezigheid laat merken, prachtig! NCDP sponsort het speciale onderwijs. Het meisje leert haar familie gebarentaal en op deze wijze konden zij makkelijk met elkaar communiceren. Mijn laatste bezoek was aan een meervoudig beperkt jongetje van 7 jaar. Hij is totaal overgelaten aan de zorg van zijn familie. Hij kan namelijk bijna niets zelf. Niet lopen, niet praten, niet zelfstandig eten, enz. Omdat ik heb stage gelopen met met mensen met een meervoudig complexe beperking wist ik dat hij goed op de geur van de zeep zou reageren. Andere zintuigen worden namelijk versterkt. Ik hielt het zeepje bij zijn neus, waarna zijn ogen begonnen te glinsteren. Ik gaf hem het zeepje in zijn handje en voor het eerst in zijn leven pakte hij iets vast! Hij wilde dit zeepje bij zijn neus houden, dus wanneer hij het zeepje liet vallen, probeerde hij deze weer op te pakken en naar zijn neus te brengen. Ik nam hem op schoot en gaf hem de fles. Prachtig jochie! Ze leefden met 3 zussen, 2 volwassenen en het jongetje in een houten hutje van 5 bij 4 en sliepen met z'n alle in één tweepersoons bed. NCDP heeft dit hutje voor hen gesponsord en brengt ook dit jongetje iedere maand naar het ziekenhuis. En dan zijn wij in Nederland aan het 'bezuinigen'... Na deze hele familie zeepjes, shampoo en een tandenborstel te hebben gegeven, nam ik met tranen in mijn ogen afscheid van hen. Wat een liefde geven zij aan hun kind! Wat een kracht hebben deze mensen om evengoed zo gelukkig in het leven te staan! Wauw!

Cambodja, wat een prachtig land, prachtige cultuur en prachtige mensen. Scooters worden volgeladen alsof het auto's zijn. Met 5 mensen op één scooter, dat is allemaal mogelijk. Sowieso is het verkeer hier vreselijk chaotisch, rijden ze veel te hard en is het wegdek ontzettend slecht. Een ander opvallend ding is dat de mannen hele lange nagels hebben. Op deze manier tonen ze dat ze schone nagels en dus een goede baan hebben. Persoonlijk vind ik het er vrij vies uitzien. De vrouwen bedekken zichzelf tegen de zon. Een bruine huid betekend namelijk armoede. Als de mannen het warm hebben doen ze hun shirt omhoog. Het lijkt dan net als ze een topje dragen, sexy! Zo zijn er nog vele culturele gewoontes, waar ik wel uren over door kan vertellen.

Op naar Vietnam!

Ho Chi Minh:
In mijn volgende verslag zal ik uitgebreid vertellen over Ho Chi Minh, maar wordt nu bij de computer weggekeken. Nog even snel... Ik ben in de Cu Chi tunnels geweest. Dit is een gangenstelsel onder de grond, die gebruikt werd in de oorlog als schuilplek. Dit was erg claustrofobisch, eng, donker, warm, maar het gaf mij een ontzettende kick toen ik eruit kwam!

Ik kan wel uren door vertellen over mijn ervaring. Het is zo veel, zo mooi, zo indrukwekkend!

Liefs Pascale