Bangkok, 3 mei (uur voor vertrek)

Hallo lieve volgers, vrienden en familie!

Op dit moment dit ik op het vliegveld van Bangkok te wachten op mijn vlucht naar huis. Naar huis, weer een thuis hebben, weer veilig, weer vertrouwd. Gek idee, dat mijn reis nu echt over is. Ik zal als ik thuis ben nog een verslag schrijven over Azie in het algemeen en over mijn ervaringen en gevoelens tijdens de afgelopen 8 maanden.
In dit reisverslag neem ik jullie mee naar Dong Hoi tot en met Hanoi, Noord-Vietnam. Veel lees plezier!

Dong Hoi:
Met een vrij dure bus van $19,- reden we van Hoi An naar Dong Hoi, weer meer naar het noorden van Vietnam. Veel locals zaten in deze bus die waarschijnlijk een tiende van de prijs hadden betaald, maar dan wel op de grond zaten/lagen. 23.00 kwamen we aan in Dong Hoi, zochten naar een hostel en vroegen om informatie over de verschillende georganiseerde trips. Deze waren erg duur (45,-). Dong Hoi ligt aan de rand van het mooie national park en staat bekend om zijn enorme grotten en prachtige natuur. Hier is de grootste grot van de wereld te bewonderen voor rond de $2000,-. Dat zit uiteraard niet in een backpackers budget. We besloten de volgende dag een scooter te huren en onze eigen trip te doen. Krisi en ik op een eigen scooter en Lisa weer achterop bij mij. Ik krijg zo langzamerhand echt het rijden in Azië onder de knie. Duim op de toeter, achter, voor, naast en onder je kijken vanwege het slechte wegdek. We reden naar het national park, prachtig! Ik zeg vaak tijdens mijn reis: 'It is not about the destination but about the journey' (het gaat niet om de bestemming, maar om de reis ernaartoe). Bijna iedere 100 meter stopten we om een foto te maken. Ieder uitzicht was weer anders en de omgeving en het gevoel hierbij was niet te fotograferen. We kwamen aan bij de ecotrail, waar we door het bos liepen en in de rivier zwommen. Beeld schoon! Na een heerlijk lunch, toefden wij naar de Paradise Cave (grot). We moesten hiervoor eerst 2 km de berg op lopen om vervolgens met trappen de grot in de gaan. In Laos was ik al in een enorme grot geweest in een bootje met een zaklamp, maar deze keer liepen we door de verlichte grot heen. Alle stalagtieten en -mieten hadden bijzondere vormen en er druppelde nog steeds water overheen. De grot deed echt zijn naam eer aan, het was echt een paradijs! Nieuwsgierig naar hoe dit is ontstaan, ogen te kort, vragen te veel en foto's non-stop. Omdat we te lang de grot bewonderden kwamen we in tijd nood voor de weg terug naar het hostel. Dit was namelijk minstens 2 uur rijden en we namen die zelfde avond de bus naar Nimh Binh. Van velen hoorden we die een lekke band hadden of waren verdwaald. Maar ik reed voorop met Lisa als navigator een Krisi erachteraan, wat helemaal super ging. Kom maar op met dat chaotische verkeer! Een klein nadeel... Het begon te regenen. Nat en koud kwamen we ruim op tijd weer aan bij het hostel. Trots en vol rijke en prachtige ervaringen stapten we de bus weer in naar de volgende bestemming.

Nimh Binh:
Krisi, Lisa en ik gingen weer met een slaapbus, wat erg handig is als je niet veel dagen meer over hebt. Zoals ik dat had. Krisi ging door naar Hanoi, Lisa en ik stapten om 4 uur 's nachts bij Nimh Binh. Een Vietnamese man dacht grappig te zijn en raakte mijn kont en decolleté aan. 'You can't do that, fuck off!' en ik sloeg hem met mijn tas. Dat zal hem leren, eikel! Er is maar één iemand die dat mag! Toen opzoek naar een hostel. We belandde in een stinkend hostel, vol met muggen en zonder airco. We waren bekaf, dus plofte neer en namen het voor lief. De volgende ochtend verhuisden we naar een beter hostel en huurden we een scooter. Dat is toch wel de ideale manier om een land te bekijken. We reden naar de rivier, waar we een boottochtje deden tussen de rijstvelden en unieke bergen. Ik val een beetje in herhaling, maar ook dit was weer prachtig! Ik miste de groene rijstvelden in Thailand, Laos en Cambodja, vanwege het droogseizoen. Maar dat haalt Vietnam allemaal weer in. Natuur, eten en de belangrijkste bron van inkomen. 's Avonds had ik ontzettend veel zin in pizza, dat Aziatische eten gaat soms een beetje vervelen. Het was duidelijk dat hier niet veel toeristen kwamen, want de Vietnamese meiden wilde allemaal met ons op de foto. We sloten de dag af met de locals met Bia Hoi, lokaal bier van 25 eurocent!
De volgende dag reed ik voor 2,5 uur op de scooters met Lisa achterop naar het national park bij Nimh Binh. Het verkeer was echt gekkenwerk! Geen strepen op de weg, bussen die elkaar inhaalde met 80 km/u, duizende toeterende scooters en wij. Het vergde was concentratie en rust, maar het ging top. We konden alleen heel moeilijk ademhalen vanwege alle stof en uitlaatgassen. Onderweg stopten we dan ook bij een winkel om een leuk mondkapje te kopen. Je had KNS moeten zien; helm/potje, zonnebril en mondkapje. Onherkenbaar en hilarisch! Met een paar aanwijzingen en een slechte wegenkaart, reden we wonderbaarlijk in één keer goed naar het national park. Top team! In deze bergen/ jungle stond een boom van 1000 jaar oud. We begonnen aan de wandeltocht van 8 km. Na 20 minuten gelopen te hebben, besefte ik me dat er honderden spinnen in dit park op de wandelpaden liepen. En ik ben als de doods voor spinnen! Ze waren zo groot als een hand, klein rond lichaampje en lange hele dunne poten. Ze waren heel snel en je kon ze amper zien. Vreselijk! Toch liepen we verder, maar mijn hart begon steeds sneller te kloppen. Aangekomen bij de enorme boom, schoten we een paar foto's en liepen we weer verder. We wilden zo snel mogelijk dit vreselijke park uit. Toen ik een heel smal steil paadje omhoog moest lopen, zag ik 3 spinnen bij elkaar. Ik raakte echt in paniek, kon mijn ademhaling niet meer controleren en begon ook te huilen als een klein kind. Ik kon mijzelf gewoon niet over mijn angst heen zette. Ook Lisa raakte later in paniek, omdat we niet zeker wisten of we wel de juiste weg liepen. Uiteindelijk liepen we toch goed en kwamen we weer uit bij het begin. Vreselijk, nooit meer deze wandeltocht! Ik kan bewijze van spreken de hele wereld aan, behalve die vreselijke spinnen.
Op de scooter reden we weer 2,5 uur terug in het chaotische verkeer. Mensen zien hier gewoon niet het gevaar in van driedubbel inhalen in een bocht. En maar blijven toeteren. Ik was helemaal uitgeput van deze vreselijke en inspannende dag! 's Avonds kochten we de trein kaartjes voor de volgende dag, ging ik skypen met me lieve mamma en pappa en op tijd naar bed. Heerlijk over spinnen dromen!

Hanoi:
De volgende dag wilden we de trein van Nimh Binh naar Hanoi nemen. Vanwege een nationale vakantie in Vietnam (onafhankelijkheid) van 5 dagen, hoorden we dat de bussen overvol waren. We kwamen aan op het treinstation en wachtte af totdat de deuren open gingen en de mensenmassa naar de trein liepen. Dit hadden we namelijk die avond ervoor in werking gezien. 8.08 zou onze trein gaan, om 8.15 gingen we maar eens vragen waar de trein bleef. Die was al weg... Stelletje stomme mutsen stonden op het verkeerde perron te wachten. Wisten wij dat er meerdere perrons waren, die waren helemaal niet te zien. Gelukkig kregen we ons geld terug en gingen we alsnog met de locale bus, welke goedkoper was en niet eens vol. Toen we aankwamen in Hanoi, stond de taxi maffia al op de bus te kloppen. We stapten uit de bus, sloegen de mannen letterlijk van ons lijf en gingen op zoek naar lokale bussen die naar de stad reden. Na 8 maanden reizen trap je niet meer in de praatjes van taxichauffeurs die 10 euro vragen, maar neem je de bus voor 25 cent! Zoals altijd hadden we geen hostel geboekt, maar konden weer terecht bij een gezellig backpackershostel. Hanoi heeft een leuke uitstraling en ondanks het een grote stad is, voelt het knus aan door alle smalle straatjes, markt leven en historische architectuur. Weinig te doen, maar rondlopen geeft al voldoening. Het hostel gaf dan ook een gratis wandel toer door de stad, erg leuk! Net als in Thailand, Laos en Cambodja hangen ook in Vietnam de elektriciteitskabels een paar meter boven de grond als een uitgestrekt spinnenweb door de stad.
's Avonds hadden we een ontzettend leuke stapavond. Met een groep van 50 backpackers trokken we van de ene naar de andere bar. Ook de locals feesten mee en ik kwam maar niet van een Vietnamese jongen af die zei verlieft op mij te zijn. Hij moet toch echt een meisje van zijn eigen lengte uitzoeken. Lisa en ik wilden nog naar Sapa en naar Halong Bay voordat ik naar huis ging. Dat werd plannen maken en nachttransport nemen. Alle trips en vervoer hadden we in Hanoi kunnen regelen.

Sapa:
's Avonds vertrokken we met de nachttrein naar Sapa. Deze keer hadden we ons maar goed laten informeren. Het was heerlijk met de trein in vergelijking met de slaapbus. 's Ochtends werden we naar een hotel gebracht waar we ontbeten en vanaf half 2 startte met de wandeltocht. 2 andere meiden, Lisa en ik werden geleid over de rijstterrassen door 6 traditioneel geklede lokale vrouwen. 2 jonge meiden van 21 jaar liepen met hun baby op hun rug, de anderen met rieten manden. Respect! 4 uur lang wandelden we door de adembenemende omgeving. Het liefst wilde ik gaan zitten en dit prachtige uitzicht op mijn in laten werken. Maar we liepen door. Over de randen van de rijstterrassen, door het regenwoud, over de keien en door de bubberige grond. Bergen vol met traptreden waar rijst op wordt verbouwd, bossen, werkende locals, water buffeloo's, zwijnen, eenden, ganzen en spelende kinderen. Wat een leven, wat een natuur! Na deze wandeltocht smeekten de vrouwen om iets van hen te kopen, voor belachelijke hoge prijzen. 's Avonds kwamen we aan bij de 'homestay', wat betekend dat je bij locals thuis eet en slaapt. Vrij fris in de bergen, maar erg knus. De vrouw had patat voor ons gemaakt als voorgerechtje, waarna een enorme rijsttafel volgde, heerlijk. 's Nachts liepen de kakkerlakken over de klamboe en hoorde ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze bestonden. De volgende ochtend regende het en liepen we over de glibberige paden weer over de rijstterrassen. Gevaarlijk, nat en onder de blubber, had ook wel weer wat! We liepen door verschillende dorpjes heen, waar de mensen in de traditionele kleding liepen en winkels hadden met gekleurde tassen, armbandjes, doeken, enz. Ook deze dag liepen er weer 6 vrouwen mee om ons te helpen bij het lopen, klimmen en glijden. Aan het einde hadden we een lunch en ongeveer 15 vrouwen en kinderen om ons heen die smeekten om wat van hen te kopen. Ik had een armbandje gekocht, meer geld had ik niet. Toch zijn ze dan niet tevreden en willen ze meer. Dat geeft dan een beetje een negatieve stempel op hen, terwijl te zo lief en behulpzaam waren. Ik denk dan 'ze hielpen me dus alleen maar om later iets te kunnen verkopen'. Na een heerlijke warme douche bij het hotel, zochten we naar een goedkoper hotel om te overnachten. Juliette (ook in de groep van de trip), Lisa en ik vonden een hotel voor $5,- p.p. voor een 3 persoons kamer. Gereserveerd. Uiteindelijk eindige wij op 2 bedden met 3 personen, en de 3 persoonskamer met 5 Vietnamesen. Wop wop woppa Vietnamstyle!
De volgende dag huurden we weer scooters om nog meer van de prachtige omgeving rond Sapa te zien. Ik reed weer met Lisa achterop en Juliette zelf. We reden naar een prachtige grote en hoge/lange waterval. Omdat het nationale vakantie dagen waren, was het ontzettend druk in en rondom Sapa. De Vietnamesen zoeken tijdens hun vakantie de koelere plaatsen op, zoals Sapa in de bergen. Het was onmogelijk om een foto te maken zonder mensen erop, maar de waterval was erg mooi. Wij als westerlingen speelden als fotomodel voor de mensen die schijnbaar nog nooit een blank persoon hadden gezien of ons reuzen vonden.
We reden een stuk verder met uitzicht over de bergen en rijst terrassen en kwamen aan bij een andere waterval. Hiervoor moest je betalen, dus besloten wij een sluiproute in te gaan. Wij zagen namelijk een ander bospad, liepen deze in, klommen over de keien en zochten naar de waterval. Helaas, geen succes maar wel weer een avontuur. We reden verder en stopten bij een adembenemend uitzicht over het gebergte. We gingen op de grond zitten en waren echt sprakeloos! En geloof mij, dat komt niet vaak voor bij Lisa en mij. We konden geen goede foto van dit uitzicht maken, vanwege de mist en zon, maar heb hiervan een foto in mijn geheugen gemaakt. Prachtig! We reden weer terug naar de stad en maakten ons klaar voor de nachtbus van 13 uur die ons te wachten stond.

Weer terug naar Hanoi:
Met een veelste krappe 'slaapstoel' vertrokken we naar Hanoi. Er was veel gedoe rondom dubbel geboekte plaatsen, in Vietnam doen ze alles om zoveel mogelijk geld te verdienen. Er zaten/lagen zelfs rond de 30 mensen en kinderen op de grond. En hoe krap dit ook was, die Aziaten slapen overal. Slapen op de stoelen was bijna niet mogelijk. Iedere bocht viel ik bijna uit mijn stoel en het getoeter van de buschauffeur was 10 km verderop zelfs te horen. Het begon erg hard te regenen en we stopten 's nachts bij een eettentje. Hier kwam het riool zelfs uit de grond naar boven, eetsmakelijk! Dat ik terug in de bus zat, lekte het dak boven mijn stoel. Ik kreeg na 10 keer te vragen om tape een handdoekje... Om half 5 's nachts kwamen we aan in Hanoi. Gelegen op een stoel zonder kussen, geen beenruimte, druppels naast mijn hoofd en op mijn lichaam. Uitgeput! En toen mijn backpack... Zeiknat en onder de blubber! Bedankt jongens! (En sorry Margreet van je Backpack!) Toen met de taxi naar het hostel. Dacht ik lekker een warme douche te kunnen nemen, was er geen warm water! En ja, dan heb je echt het gevoel: ik ben blij dat ik naar huis ga!

Halong Bay:
Dezelfde ochtend zouden Lisa en ik om 8 uur opgehaald worden bij de travelshop. De travelshop was dicht en wij zouden nog een ticket voor de trip naar Halong Bay van hen krijgen. Uiteindelijk kwam alles goed en werden we opgehaald. De bus deed 3,5 uur over de 175 km afstand tussen Hanoi en Halong Bay. Dat geeft wel de kwaliteit van de wegen aan het het chaotische verkeer. Ik had gehoopt op een zonnige boottrip waar ik nog even bij kon bruinen, maar helaas regende het. We gingen de boot op met onze gids en rond de 12 anderen, gezellig! Omdat het erg bewolkt was, kwam Halong Bay niet zo mooi tevoorschijn als dat ik mij had in gedacht. Toch waren alle rotsen/bergen in de zee een wonderbaarlijk gezicht. Het leverde mij vragen op over het ontstaan en het verdere voortbestaan hiervan. Interessant en een wonder. We bezochten een grot. De zoveelste van mijn reis. Het blijft mooi en misterieus. Alleen de gekleurde belichting in de grot gaf een beetje een Efteling gevoel.
Het was nog steeds national holiday dus ook hier was het weer bezaaid met mensen. Lisa en ik speelde weer voor fotomodel. Met de boot vaarden we verder tussen de wonderbaarlijke rotsen en kwamen aan bij een plek om te kayakken. Lisa en ik roeide langs de rotsen en in de grotten wat eindigde in een soort binnen meer omringt door de rotsen. We keken onze ogen uit. Gelukkig was het gestopt met regenen, dus konden we er echt van genieten. Ook was hier een vissersdorpje, waar mensen op een 'woonboot' (vlot met hutje) leefden van wat de natuur hen te bieden had. Basic, arm, onhygiënisch, maar knus met de hele familie. De boot vaarden weer verder en kwam dit keer uit bij een eiland, waar de meeste anderen van de boot aan land gingen om daar te overnachten. Met de overgebleven mensen op de boot maakten we er een hele gezellige avond van. Kaartspellen, verhalen over vroeger, reiservaringen en dat onder het genot van een Hanoi biertje. Tot half 2 's nachts zat ik met een Australische man op het dek te praten over alles en nog wat. Tijdens mijn reis ben ik steeds meer geïnteresseerd geraakt in verhalen, meningen en belevenissen van anderen. Ieder leven is uniek, de ervaringen vormen dit leven. Lisa lag al in bed, en maar goed ook want er zaten 2 kakkerlakken in de badkamer. En zij is als de doods voor die beesten. Dat ik in Australië op de boerderij in Gladstone aan het werken was, sliep ik letterlijk naast de kakkerlakken en had ik ze uiteindelijk allemaal uit mijn kamer verwijderd. Deze keer moest ik dus ook weer mijn moed verzamelen om deze vieze insecten uit de kamer te jagen. Eén ving ik in de prullenbak, maar de ander was te groot om makkelijk te vangen. Ik lokte deze gewoon de deur uit naar buiten en zei dat hij daar moest gaan slapen. Dat deed hij dan ook. De volgende ochtend stapte ik de deur uit en had ik, door de regen heen, uitzicht op de zee met de grootse rotsen. Het ontbijt was minder. Beschimmeld brood met een ei. Ach ja, schuurt de maag. We vaarden terug naar Halong City, weer naar het vaste land. Mijn laatste tripje van mijn reis was ook alweer verledentijd en neem ik mee in mijn mooie herinneringen.

Hanoi:
Met de bus kwamen we rond 5 uur weer in Hanoi aan. Lisa en ik aten ons laatste avondmaal samen. Ik ga die meid nog missen! Daarna was het tijd voor de voorbereidingen van het einde van mijn reis. Ik printte mijn tickets, pakte mijn backpack geheel opnieuw in en tot slot voor de laatste keer skypen met mijn lieve Hugo, fantastische ouders, geweldige zus, top zwager en niet te vergeten mijn schattige nichtje Romee. Ik was totaal nog niet emotioneel in het begin, maar toen Romee een handkusje naar me gaf, brak ik. Nu schieten de tranen weer in mijn ogen. Wat kijk ik er naar uit om haar weer in mijn armen te hebben. Na uitgehuild te hebben bij Lisa, was het tijd voor een afscheids biertje. En daarne naar bed. Voor de laatste nacht in een hostel, de laatste nacht mijn privacy delen, de laatste nacht voor mijn vlucht naar huis.

Op naar Bangkok:
's Ochtends om 6.00 werd ik opgehaald met de taxi die mij en 3 meiden uit Ijsland (ja eerlijk waar!) naar het vliegveld brachten. Hiervoor heb ik afscheid moeten nemen van Lisa. Wat heb ik een top tijd met haar gehad! Mooi op de scooter toeren, feesten, serieuze gesprekken en veel gelachen! Op het vliegveld en in het vliegtuig ging het goed met de zenuwen. Ik besef me nu nog steeds niet dat ik naar huis ga. Ondanks de turbelentie landde het vliegtuig weer veilig en was ik weer in
het fantastische Thailand! Met een gratis shuttle bus ging ik naar het internationale vliegveld, om hier mijn backpack alvast af te leveren. Toen met de skytrain naar de stad. Shoppen, kado's kopen, heerlijke PadThai eten, massage en gezichtsbehandeling. Klaar om naar huis te gaan!

Ik ben gelukkig goed door de douane gekomen. Hier lag ik soms echt wakker van... 'wat als er iemand iets in mijn tas heeft gestopt'. Het was een heerlijke opluchting. Toen belde ik met mijn lieve Hugo en zeiden we ''Tot zo!!!'' tegen elkaar. Raar, maar waar! Over 10 minuten kan ik het vliegtuig in, dus is het nu tijd voor een sigaret. Mijn laatste voordat ik iedereen weer in mijn armen kan sluiten. Ik heb hen al gezegt dat ze lakens mee moeten nemen voor de tranen te drogen.

Ik wil en kan nog zooooo veel meer vertellen over Azie in het algemeen, maar dat doe ik in mijn laatste afsluitende verslag als ik weer thuis ben. Thuis, ja echt weer thuis!


Heel veel liefs een bloednerveuze Pascale!!!

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!