Hoi An, 23 april.

Hallo allemaal.


Ik ging net even terug kijken hoe veel mensen nog steeds mijn verslagen lezen en ik was helemaal verbijstert! 125 mensen hebben mijn vorige verslag gelezen en daarvoor was het tussen de 150 en 300. Echt fantastisch! Ik wist echt niet dat zoveel mensen mijn reisverhalen lazen, dank jullie wel!
Op dit moment ben ik in Hoi An, midden Vietnam. In dit verslag neem ik jullie mee naar Zuid-Vietnam. Vanaf Ho Chi Minh City (vroeger: Saigon) naar Hoi An. Veel leesplezier weer en ik kijk weer uit naar jullie reacties!


Over de grens van Cambodja-Vietnam:
Iedere grensovergang in Zuid-Oost Azië is om te lachen. Van Thailand-Laos werd je met een bootje naar de overkant gebracht waar een bordje 'Check In' stond. Ik had te kort geld voor het visum, maar kreeg het toch. Van Laos-Cambodja moesten we de bus uitstappen, 100 meter lopen, opgemeten worden met een termometer en de bus weer in. Van Cambodja-Vietnam had je eerst paspoort controle, bus weer in. 100 meter verder moest al onze bagage uit de bus, weer paspoort controle en de bagage moest op een douane band worden gelegd, waar niemand bij stond voor de controle. Ook stond er een detector poortje, waar niemand door heen liep. Onze buschauffeur stempelde onze paspoorten. Alles voor de show dus. Hilarisch om te zien!

Ho Chi Minh City:
In de bus had ik een Israëliër, Omri, ontmoet waarmee ik samen op zoek ging naar een hostel. Het is altijd handig als je met z'n tweeën iets zoekt en de kosten van een kamer kunt delen. Uiteraard is het ook gezellig! Maar geen zorgen, Hugo is echt de enige! 's Avonds ontmoetten we een Engelse vriend van Omri waar hij 2 jaar geleden mee reisde. Met een groep van 8 backpackers van verschillende nationaliteiten maakten wij er een top avond van! Van de winkelstraat wordt 's avonds een drink plaats gemaakt. Alle kleine plastic stoeltjes worden op de stoep gezet, waar de toeristen voor weinig een biertje kunnen drinken. Het zit voor geen meter, maar een biertje kost 60 eurocent. In de bars kost dit 3 euro. Tja, wat doe je dan...
De volgende dag bezochten we de Cu Chi tunnels. Dit ondergronds gangenstelsel is in de Vietnam oorlog gegraven om onder te duiken voor de Amerikanen. Als toerist mocht je de uitdaging aangaan en in de huid van velen Vietnamezen kruipen. Sommige hebben namelijk jaren lang in deze tunnels geleeft. De eerste toerist kwam na 2 minuten alweer uit de tunnel en werd te claustrofobisch. Na een aantal succesvolle tunnel pogingen, durfde ik het aan. Ik paste net door het gat en na de fotoshoot ging ik de donkere wereld binnen. Met mijn mobiel als zaklamp kroop ik door de smalle kleine tunnel, ongeveer 50 cm breed, 60 cm hoog en 50 meter lang. Met mijn knieën en ellebogen door de bladeren op de grond. Ik was het meest bange voor de spinnen die hier mogelijk in kropen. Gelukkig geen één gezien! Wel hingen er 2 kleine vleermuisjes aan de wand van de tunnel. En uiteraard schrok hij van mij, dus vloog hij rond in de tunnel. Dat was even schrikken! Uiteindelijk zag ik letterlijk het licht en kroop ik naar de uitgang, ik had het gehaald! En wat een kick geeft dat! Onze Vietnamese gids vertelde over zijn ervaring in de oorlog en liet ons de valkuilen zien die rond de tunnels waren gemaakt door de Amerikanen. Gruwelijk en luguber. Daarna gingen we nog een tunnel in. Deze was iets groter, maar ook dubbel zo lang, 120 meter. Omri, het Israëlische legermannetje, kroop voorop en ik er achter aan. Dit was een tunnel met verschillende levels. Uiteindelijk zaten we 10 meter onder de grond. Op een gegeven moment wilde ik eruit. Weer kunnen staan en frisse lucht. Maar ik ging toch door. Dat was zweten, maar we hadden het gehaald! Wat een bijzonder spannende ervaring! Dit vergeet ik nooit meer!
De volgende dag bezochten we het War Museum, over de Vietnamoorlog. Om jullie geschiedenis geheugen weer even op te frissen: Dit was de oorlog van november 1955 tot april 1975 tussen Zuid en Noord Vietnam. Amerika en Frankrijk stonden aan de kant van Zuid Vietnam, de Sovjet-Unie en China aan de kant van Noord Vietnam. Het speelde zich voornamelijk af in Vietnam, maar grensgebieden van Laos en Cambodja werden ook zwaar getroffen. Een gruwelijke oorlog waarin 2,5 miljoen Vietnamen, 60.000 Amerikanen en uiteraard nog velen anderen stierfen.
Eerst bezocht ik in Cambodja de Killingfields, daarna gezinnen met een gehandicapt familielid, daarna de tunnels uit de Vietnamoorlog en daarna het museum over deze oorlog. Ik kon op een gegeven moment niet meer naar de foto's van alle slachtoffers kijken, ik werd er erg verdrietig van. Wat mij opviel was dat er vrij veel propaganda was tegen de Amerikanen. Er werd bijna niets gezegd over de Franzen, Chinezen, Russen enz. Ook Australie was in deze oorlog betrokken, maar alleen de Amerikanen werden genoemd. Er liep een jongen in het museum met groot USA op zijn shirt. Sorry, maar wat een sukkel!
Toen was het weer genoeg geweest met de informatie over de oorlogen. Ik werd er helemaal naar van. Achterop de scooter werden we naar China Town gereden. Gekke werk! Scheurend door het chaotische verkeer met duizenden scooters en tientallen auto's. Snappen jullie misschien waarom ze hier aan beide kanten de stoplichten op groen zetten? Ik sloeg maar weer een kruisje en zei dat hij zachter moest gaan rijden. Hij lachte... Heelhuids kwamen Omri en ik bij een indoor markt aan. 'Where are you looking for miss? Do you want a shirt? Do you want shampoo? Sunglasses miss? Come come miss, I make good prise for you. Special prise for you my friend.' 'No thank you, No thank you, No thank you' pfff.... Uiteindelijk kwamen wij erachter dat we niet eens in de echte China Town waren, dat was 5 km verder op. Wij hadden er wel genoeg van, dus namen we een lokale bus terug naar het hostel. Veilig en goedkoop! 's Avonds bouwden we er weer een feestje van! Gezellig!
De volgende dag besloten we een relaxe dag te houden. Ik zette mijn verslag op mijn site en 's avonds ging ik met twee Engelse jongens en Omri naar de bioscoop. Deze bioscoop was in een enorm luxe en modern gebouw. Erg tegenstrijdig om hen dan te zien wonen en houten hutjes. Wel is Vietnam het rijkste welvarendste land in vergelijking bij Thailand, Laos en Cambodja. Vlak voor de film begon, ging ik nog even skypen met mijn jarige skone vader en de hele familie. Wel raar dat zij jou dan allemaal kunnen zien en horen en ik tegen mijn mobiel (met skype erop) zit te praten. Wat een technologie!

Mui Ne:
Met z'n vijfen (3 engelse jongens, Omri en ik) namen we de bus naar Mui Ne. In de bus draaiden ze Gangnam Style in 3 verschillende vormen, we raken nooit van dat lied af! Omri en ik sliepen weer op één kamer, waar een ontzettend grote kakkerlak ons op bed al zat op te wachten. Gezellig! Het uitgaansleven was rustig hier, maar wij maakten er zelf een groot feest van. In Mui Ne wonen heel veel Russen, die ook velen winkels en resorten hebben overgenomen. De prijzen zijn daarom ook hoger. Sorry dat ik het zeg, maar over het algemeen zijn Russen niet echt mijn favoriete volk. Geef mij maar vrolijke Nederlanders! Mui Ne ligt aan de kust, dus konden we relaxen op het strand, en daar zegt niemand nee tegen. De volgende dag deden we een trip. Eerst bezochten we de struisvogels, waar toeristen op mochten rijden. Dit was ik eerst ook van plan, maar toen ik de jongens had zien rijden, vond ik het echt zielig voor het beest. Dit sloeg ik dus over, ging mij te ver. Daarna liepen we door een klein stromend riviertje, langs enorme rood-gele zand rotsen. Hier waren ook vele klavertjes 4 te vinden, mijn geluk kon niet meer op! Om 10 minuten foto's te maken, stopten we bij een vissersdorpje. Honderden vissersboten lagen hier in het water en op het strand waren velen bijzondere schelpen te zien. Uiteraard heb ik er één mee gepikt. We vervolgden onze trip verder langs enorme zandvlaktes en zandduinen. Nadat ik had gezegd hoe mooi ik het vond, besefte ik mij dat het best veel op Nederland leek, Callensoog bijvoorbeeld. Wij hebben uiteraard ook vrij grote zandduinen. Nooit beseft dat ik dat zo mooi vond eigenlijk. We reden naar de enorme uitgestrekte witte zandduinen. Hier had ik met 2 andere jongens een quad gehuurd. Helaas was de mijne de langzaamste, maar het was evengoed een gave ervaring. In een quad over de zandduinen crossen en jou sporen achterlaten in het deken van zand. Kicken! Tot slot wandelden we over de rode zandduinen om daar de zonsondergang te zien. Mooi! Het was een geslaagde trip en dat voor 6 euro! In het hostel aangekomen voelde de douche heerlijk. Het leek wel alsof we een hele zandduin hadden meegenomen. 's Avonds maakten we er natuurlijk weer een groot feest van met vele andere backpackers. De drankspelletjes kwamen weer van pas. De volgende dag liep ik in mijn eentje richting het strand, waar ik bij een luxe resort een heerlijk zwembad. Soms je moet brutaal zijn om luxe te ervaren! Plons! 's Middags huurde ik met Omri fietsen en fietsten we door het stadje langs de kust. We kwamen uit bij een prachtig strand, waar geen mens te bekennen was. De zee was wild en wij trotseerden de grote golven. Dat was lachen! Later kwamen we erachter dat het de zee te gevaarlijk was en het eigenlijk niet toegestaan was ik te zwemmen. Oeps... De stroming was inderdaad wel erg sterk en gevaarlijk. Omdat het al donker begon te worden, namen we een taxi terug. Huur je een fiets ga je met de taxi, zullen jullie wel denken. Maar de fietsen hadden geen licht en het verkeer hier is daarvoor te gevaarlijk. Soms moet je inschatten of iets wel of niet kan. De zee, okee! De fiets, werd niets!

Dalat:
Met een prachtige rit door de bergen en bossen van het national park, kwamen we met z'n vieren aan in Dalat. Eindelijk niet zo heet! Annie (engelse), Alen (ier), Omri en ik sliepen met elkaar op een kamer. We bekende de stad en bezochten het Crazy House. Dit hoge grappige gebouw heeft de vorm van bomen met daarin kamertjes, trappen en uitkijkpunten over de stad heen. Je kon duidelijk zien dat Dalat een hele grote stad is, wat omringt wordt door de prachtige bergachtige natuur. Omdat we meerdere mensen in Mui Ne hadden ontmoet en in de bus naar Dalat, aten we met z'n 9en. Erg gezellig! Ik ontmoette hier ook een Duitse meid, die vertelde het niet zo leuk vond om alleen te reizen. Ik stelde voor dat ze altijd met ons mee mag reizen, gezellig juist! Vanaf Nha Trang reizen we dan ook met haar erbij.
De volgende dag; de dag waarin ik nog nooit zo'n angst heb beleeft, de dag waarin ik mijzelf de koningin van de wereld voelde en de dag die ik nooit meer vergeten zal! Samen met Omri ging ik Canyoning doen. Dit betekend abseilen van watervallen en bergcliffen. Ik had hiervan foto's bekeken en het leek mij ontzettend gaaf om dit te doen. Dus gewoon doen! We begonnen met het afseilen van een afdaling van 3 meter, dit vond ik al spannend. Toen we dit onder de knie hadden, liepen we door de prachtige wilde jungle naar een bergcliff van 10 meter hoog. Mijn hart begon al te bonken toen ik naar beneden keek. Ik liet eerst aan aantal anderen voorgaan, waarna ik zelf de moed had verzameld om van deze stijle bergcliff af te gaan. Doodeng! Het moeilijkste vond ik om te vertrouwen op het materiaal. Als dat niet goed vastzit, ga je dood. Halverwege deze cliff zei ik letterlijk tegen mijzelf 'waar ben ik in godsnaam mee bezig?' Ik was echt bang om naar beneden te vallen. Uiteindelijk was ik toch beneden gekomen en moest ik helemaal een klein beetje huilen van de spanning en angst. Met trillende benen moest ik daarna weer omhoog klimmen, wat misschien nog wel moeilijker was. Gekkenwerk! De gids zei tegen mij dat ik deze cliff moest abseilen totdat ik mij veilig en zelfverzekerd voelde. Ik deed deze cliff dan ook 3 keer waarna ik het gevoel had het te kunnen. Oefening baart kunst! Toen was het tijd voor een beetje relaxing en dreven we in de stroming van de rivier naar het volgende punt. Hier gleden wij over de vlakke rotsen in de rivier (mini waterval) naar beneden. Dat was een kwestie van liggen, controle loslaten en glijden maar. Plons! Lachen! Daarna was het tijd voor het echte werk. We kwamen aan bij de enorme waterval van 25 meter hoog met een enorme watermassa. Mijn eerste reactie: dit ga ik níet doen! Een Deense jongen ging als eerst en gleed 2 keer onderuit, waarna hij weer op moest staan in het stromende water en op de gladde rotsen. Toen zei ik al helemaal: dit ga ik echt niet doen. Nadat een jongen zonder te vallen naar beneden ging, kreeg ik meer hoop. Ook Omri deed het en viel 2 keer. Na een aantal anderen bekeken te hebben, kreeg ik meer rust en zelfvertrouwen en wilde ik het gaan doen. Toen ik aan het touw gekoppeld was, besloot ik toch om het niet te doen. Na geconcentreerd naar de volgende te hebben gekeken, ging ik het dan echt doen! Ik heb minstens 10 keer gevraagd of alles goed vast zat en of de gids het andere touw stevig vasthield. Mensen die mij goed kunnen weten hoe ik ben als ik nerveus ben, hihi. Met één touw ga je zelf naar beneden en een ander touw zit voor de zekerheid aan je vast, mocht je vallen en loslaten. Ontzettend geconcentreerd ging ik stapje voor stapje naar beneden. Ik zorgde dat ik pas op mijn been leunde wanneer ik grip had met mijn schoen op de cliff. Het was ontzettend glad en de waterstroming duwde mijn benen naar beneden. Maar ik bleef staan! Toen ik verder was in de waterval, begon een ander meisje met abseilen, die erg hard tegen de rotsen viel. Ik bleef wonderbaarlijk rustig en geconcentreerd en ging zonder weg te slippen of te vallen stapje voor stapje naar beneden. Linkerhand voor, rechterhand achter op mijn rug, waarmee ik mijzelf controleerde. Het moeilijkste gedeelte was toen het water los kwam van de cliff en als een hogedrukspuit tegen je lichaam aanduwd. Blijven concentreren, benen weid genoeg, genoeg naar achter hangen en grip blijven houden met mijn handen en voeten. Het meisje wat gevallen was, had mij onder tussen ingehaald en omdat het touw te kort was moest iedereen 4 meter boven het water het touw loslaten, jezelf afzetten en laten vallen in het water. Ik hoorde dus, 'Jump' en zij sprong. Ik was er bijna!! Na enthousiast een paar stapjes gezet te hebben, slipte ik een beetje en besloot ook maar te springen. Aaaaaaah! Ik had het gehaald!!! I did it!!! Het gevoel wat ik had toen ik uit het water kwam was onbeschrijfelijk! Ik voelde mij echt the Queen of the world! Zoiets engs, maar zó gaaf! Zie de foto's op Facebook!
Na gekalmeerd te worden en een heerlijke lunch, vervolgden wij onze toer door de jungle en watervallen. Lopend door de sterke stroming van de rivier en klimmend de rotsen over. En uiteraard blijven genieten van de prachtige natuur. En toen was daar een 10 meter hoge cliff met daaronder water. Cliffjumpen was het volgende onderdeel van het avontuur. Uiteraard liet ik weer eerst een aantal anderen voor mij gaan. Toen Omri mijn mobiel klaar had en het filmde, nam ik een grote aanloop en sprong ik van de cliff 10 meter naar beneden. Het duurde voor mijn gevoel erg lang voordat ik het water ik ging. Ik kwam goed terecht, raakte wel de zandbodem, kon mijn adem lang genoeg in houden en kwam weer juigend boven. Wat was dat gaaf! De laatste uitdaging van deze trip was nog een waterval. Deze was minder hoog, maar had een veel sterkere stroming en een stuk waar je zonder je voeten tegen de rots aan te hebben naar beneden moest. Dit ging mijn even te ver en besloot dit niet te doen. Kijken was al spannend! En dan ben ik ook wel weer trots op mijzelf dat ik toch een grens heb! Alsof alle inspanningen niet genoeg waren, moesten we nog een half uur de berg omhoog klimmen, terug naar de bus. Kapot was ik, maar wat een ervaring!

Eigenlijk had ik de volgende dag een rust dagje willen inplannen, maar Omri had een countrysite tour gevonden voor 13 dollar, wat normaal 25 kost. We gingen met een gids en andere reizigers naar de kassen waarin alle bloemen voor heel Vietnam worden geteeld. Vroeger hielp Nederland hierbij, maar tegenwoordig kunnen ze alles zelf. Daarna gingen we naar een dorpje waar 'de mensen uit de bergen' wonen. Zij leefden erg arm in de bergen. De regering van Vietnam heeft een dorp voor hen gebouwd en de school voor de kinderen betaald. Daarnaast werken ze in de koffie. Er worden miljoenen koffieboon-bomen verbouwd en ze maken ook koffie van wezelpoep. De wezels eten de rode koffiebonen, hun ontlasting wordt grondig schoongemaakt, waarna er koffie van wordt gemaakt. Uiteraard moesten wij dit proberen en het smaakte eigenlijk gewoon naar normale koffie. Lekker dus! Vervolgens reden we naar een cricketfarm waar duizenden krekels groot worden gebracht en als delicatesse worden verkocht. In meerdere bussen had ik locals dit al zien eten alsof het nootjes waren. Uiteraard werden wij op de proef gesteld om ook een krekel op te eten. Het duurde een half uur voordat ik de moed verzameld had, maar ik heb het gedaan! Wel had ik het hoofdje en de poten eraf gehaald, bah! Ik moet eerlijk toegeven dat het niet zo smerig was, het smaakte echt naar een soort chips. Maar het idee...! Met stukjes krekel tussen mijn tanden vertrokken we naar een rijstwijn brouwerij. Rijst wordt gekookt, sap wordt opgevangen waar ze dan wijn van maken. Ook gingen we naar een silkfarm, waar ze zijden maken van de cocons van wurmen. De cocons gaan in heet water, de wollen draden laten los, draad wordt aan machine gebonden en rond gedraaid totdat al het wol/zijden eraf is. Dan drogen en op een rol winden, klaar is kees! Alsof ik nog niet genoeg watervallen had gezien, was onze volgende stop de Elephant waterval. Weer enorm groot en blijft toch prachtig. Ook bezochten we een pagoda met drie hele grote boeda's. Veel boeda's hebben trouwens een hakenkruis op hun borst geschilderd. Ben even vergeten waarom dit nou was, sorry. Door het prachtige national park reden we weer terug naar de stad, waar onze trip weer eindigde. Dalat is een stad van adventure, historie, boerderijen, bloemen, koffie, zijden, watervallen, bergen, bossen, gewoon helemaal geweldig!

Nha Trang:
Vietnam is prachtig! Dat bleek ook wel weer tijdens de busrit van Dalat naar Nha Trang. Enorme bergen bedekt met verschillende producten, bomen, velden en kleuren. Toch wel jammer dat Nederland zo vlak is. Omri en ik reizen vanaf nu ook met Lisa, een leuke Duitse meid uit Berlijn van 24 jaar. Met z'n drieën gingen we weer op zoek naar een hostel. Wat is het toch heerlijk dat je thuis gewoon altijd in hetzelfde lekkere bed slaapt. $12,- per kamer, dus $4,- p.p. voor ons drie. Top! Omdat het in Israël onafhankelijkheidsdag was, moesten wij dit natuurlijk nu ook vieren. Uiteindelijk belandde Omri ziek in bed en Lisa en ik aan het feesten. Omri had waarschijnlijk een voedselvergiftiging opgelopen, wat veel voorkomt bij reizigers door Azië. Hopelijk heb ik een stalen maag, afkloppen...! De volgende dag lag Omri ziek op bed en besloten wij op het prachtige strand aan de helder blauwe zee van Nha Trang te liggen. Al jaloers? Een niets doen dag, heerlijk! Gelukkig voelde Omri zich de volgende dag weer iets beter, dus besloten we naar het waterpark op Vinpearl eiland te gaan. Er ging nog een Israëlische jongen mee, die wij in Dalat hadden leren kennen. Om op het eiland te komen namen wij de langste kabelbaan van de wereld over water. En wat een uitzicht! Op het eiland was een pretpark met achtbanen, schommelschip, enz., uiteraard het waterpark met lange stijle glijbanen en een indoor gamehal met 4D film. Wij konden onze lol dus niet op. Fantastisch! Vooral de glijbaan waar wij met z'n vieren in een band vanaf gingen was legendarisch! Toen we met de kabelbaan rond schemer weer terug naar het vaste land gingen, verdwenen de bergen in schaduwen rond de zee en de straten een lijn van lichtjes. Ja, ik geniet nog steeds van de kleine dingen tijdens mijn reis! Omdat ik mijn duikbrevet 'Open Water' niet voor niets heb gehaald, wilde ik hier de volgende dag ook weer gaan duiken. Lisa en Omri hadden dit nog nooit gedaan, dus besloten voor een 'trydive' te gaan. Al vroeg werden we opgehaald en reden we met het busje naar de haven en stapten we over op de boot. De meesten hadden een 'trydive' of gingen snorkelen. Twee anderen en ik gingen voor een 'fundive' waar je een brevet voor nodig hebt. Stoer gevoel! Wel jammer dat ik mijn duikmaatje Brigit nou moest missen. De divemaster (duik instructeur) was mijn buddy. Het was weer een heerlijk gevoel om in de zee te zweven en in de stilte wereld te kunnen genieten van het onderwater leven. Helaas was het niet zo mooi en spectaculair als in Thailand, maar het koraal was wel erg mooi. Ook ging ik nu zelf meer op zoek naar bijzondere elementen in de zee. Ik had weer gekozen voor 2 duiken, dus mijn aantal duiken staat nu op 8. Hopelijk zullen er nog velen volgen! Prachtig en echt een aanrader voor degene die het nog nooit hebben gedaan! De rest van de middag lagen Omri, Lisa een ander Duitse meid (Krisi) en ik lekker te bakken op het strand. Ik moet natuurlijk wel bruin thuiskomen! Wij konden het goed vinden met Krisi en zij had dezelfde volgende bestemmingen, dus sloot zij ook aan bij ons. Gezellig!

Hoi an:
Na 2 uur te hebben gewacht op de nachtbus (slaapbus) van Nha Trang naar Hoi An, beleefde ik mijn eerste keer in een slaapbus. Mijn voorkeur gaat namelijk uit naar een bus overdag, omdat ik dan toch uit het raam kan kijken naar hetgeen wat ik oversla. Maar deze keer was er geen andere bus. Het was hobbelig en erg weinig slaap, maar we kwamen weer aan bij de volgende bestemming. Ik sliep met Lisa en Krisi op de kamer en Omri sliep met Dor, de andere Israelier.
In mijn volgende verslag vertel ik weer verder over de ervaringen in Hoi An, waar we 140 km op de scooter hebben rond getoefd. Wat een vrijheid! Over een half uur moet ik uitchecken in dit hostel en ga ik met Lisa en Krisi naar Dong Hoi, een klein plaatje aan de rand van een mooi national park met de grootste cave van de wereld schijnt het. Omri is al naar Hanoi om een vriend van hem daar te ontmoeten. Ik reis dan wel alleen, maar ben bijna nooit echt alleen. Daar zijn de wc momentel goed voor!

Weer bedankt voor het lezen! Voordat ik thuis kom, zal ik nog een verslag schrijven over Noord-Vietnam. Nog 12 nachtjes!!!! En dan ben ik eindelijk weer terug bij al mijn geliefden! Ik kijk er naar uit, maar zal wel weer erg wennen zijn. Als ik er aan denk krijg ik al kriebels in mijn buik! AAAA!!!!!!


Heel veel liefs Pascale!