25 maart, Koh Kong

Hallo allemaal!

Momenteel ben ik alweer aangekomen in het vierde land van mijn reis, Cambodja. Laos heb ik dus achter mij gelaten, waarvan ik de avonturen in dit verslag zal beschrijven. Ook heb ik al veel gezien van Cambodja, zoals het beroemde tempelcomplex van Angkor. Veel leesplezier!

Vangvien (Laos):
Het was een prachtige maar levensgevaarlijke rit door de bergen van Luang Prabang naar Vangvien, adembenemend mooi! Onderweg stopten we bij een hutje waar ik ging voetballen met een jongetje van rond de 4 jaar. Dit deden we met een leeg waterflesje en hij vond dit prachtig! Vangvien oogde als een gezellig toeristen/hippie stadje. We sliepen in een bungelow tussen de bergen aan de rivier. Mooier kon bijna niet. 's Avonds ontmoetten we onze Engelse vrienden van Koh Phi Phi, groot feest dus. De volgende dag hielden we een relaxe dag aan een mooie helder blauwe lagoon. Helaas waren we, zoals op de meeste mooie plekken, niet de enigste toeristen. Mijn verwachting was dat Laos niet zo erg toeristisch zou zijn, maar het tegendeel heb ik ervaren. Ook stikt het van de Nederlanders in Zuid-Oost Azië, ik kom ook nooit van ze af! De volgende ochtend moesten we vroeg uit bed voor de trip die we hadden geboekt. We gingen met 3 Chinezen uit Hong Kong, een Israëliër, Brigit en ik als eerst naar een 'cave' toe. Een cave is een grot in de berg. In een rubberen band met een lampje op ons voorhoofd gingen we de grot in, spannend, donker en heel mooi. Na de lunch vervolgden wij onze trip naar de Elephant Cave, welke bekend stond om zijn olifant lijkende vormen. En jawel, er was wel één rotsje wat de vorm had van een olifant. Waarschijnlijk hebben ze dit zelf uitgehakt. Niet alles kan prachtig mooi zijn natuurlijk. Vanaf die cave dreven wij in onze zwarte rubberen band van de rivier af, weer terug naar het hostel. Vroeger stond dit bekend als het zuip-uitje van Vangvien, waardoor het plaatsje ook zo populair geworden is. Nadat een aantal dronkenlappen zijn verdronken in de rivier, werd het verboden om op de rivier te drinken. Veel hutjes en kroegen zijn hierna vernield of in brand gestoken. Het drijven op de rivier was ontzettend mooi en relaxe. Rondkijkend op de groen bergachtige omgeving, peddelend met me handen in het water, heerlijk temperatuurtje en af en toe me kont liften om de keien en stenen te vermijden. Ja Laos is prachtig!
Bij het 'reisbureautje' gaf ik mijn broek (die ik toch nooit aan had) aan een familie die vrij arm leken, zoiets voelt dan toch wel goed!

Vientiane:
Met een 'speedy conzalus' minibusje reden we van Vangvien naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Deze stad is duidelijk invloeden van Frankrijk. Zo zijn er veel franse bakkers, restaurants, straatnamen en monumenten. Ook is de Chinese invloed in Laos vrij groot. Een organisatie in Beijing subsidieert het treinverkeer wat momenteel wordt aangelegd. Deze treinrails verbind Laos met Singapore, Pakistan, China en India. Op de lange termijn zal dit Laos financieel goed doen en weg houden van een plaats in de top 5 van de armste landen. Laos is dus eigenlijk een land wat door 2 andere landen wordt beïnvloed en boven water wordt gehouden. Maar hoe lang deze samenwerking nog goed gaat...? In Vientiane hadden Brigit en ik fietsen gehuurd en reden we naar de nagebouwde Arc de Triomphe. Deze is gebouwd in 1963, maar is helaas niet afgebouwd en ook niet onderhouden. Het is duidelijk dat de Fransen dit monument in Laos wilden hebben, maar ze niet hebben nagedacht over het onderhouden hiervan, waarvoor de mensen in Laos geen geld hebben. Wij fietsten door naar het belangrijkste boeddhistische monument in Laos, The Golden Tempel. Hiervoor moesten wij bedekte kleding dragen en 2 euro betalen. Dit deden wij dan ook, maar waarvoor was ons niet helemaal duidelijk. Wij liepen een rondje om de gouden tempel 'een goud geschilderd boedabeeld' en we staken een kaarsje aan. Brigit voor haar oma en ik voor mijn schoonmoeder en voor mijn voetbalmaatjes Mischa en Renate. Naast dit fantastisch indrukwekkende en fascinerende boedabeeld (ahum), liepen wij een soort boedhistisch museum/kerk/tempel binnen. Hier waren locale mensen aan het bidden en een soort van seremonie aan het houden. Na eerst op een afstandje te hebben gekeken, werd ik bij de locals gevraagd. Ik zat met ongeveer 20 locals op de grond voor de boeda en de monniken. We kregen een wit touwtje wat iedereen tussen zijn duimen en vingers hielt en dan de handen op elkaar (hoe ze in Azië bidden zeg maar). We stonden hierdoor allemaal met elkaar in verbinding en ook met de boeda waar het begin van het touw aan vast was geknoopt. Een monnik zei iets voor, waarna de locals ook iets zeiden en hierbij bidden. Ik kon hier uiteraard niets van verstaan en weet dus ook niet waarvoor ik gebeden heb. Maar het zal vast iets goeds zijn geweest en ik vond het een leuke ervaring. Ongelooflijk trouwens hoe lang die mensen in kleermakerszit kunnen zitten, zonder de verzitten!
Na dit culturele tripje ging ik weer skypen met het thuisfront. En wat kan het soms fijn zijn om je ervaringen te delen en om op de hoogte te blijven van de thuissituaties. Ik begin thuis toch wel stiekem een beetje te missen. s' Avonds hadden we afgesproken met de meiden uit Hong Kong die wij in Vangvien hadden ontmoet. Gezellig gekletst en de verschillen te weten gekomen tussen de Chinezen en de mensen uit Hong Kong. In Hong Kong hebben ze veel betere opleidingen, bedrijven en westerse gewoontes als in de rest van China, waar ze gewoon op straat poepen, spugen en vrij brutaal zijn. Dit heb ik de afgelopen 6 maanden van mijn reis ook gemerkt bij Chinezen. Ze zijn vaak erg egoïstisch, luidruchtig en kunnen geen woord Engels spreken. Ik wilde erg graag naar zuid-china toe, maar doordat een visum erg duur is, de mensen geen Engels spreken en ik er niet veel goede verhalen van andere backpackers over heb gehoord, heb ik besloten daar maar niet heen te gaan. Maar zeg nooit nooit!

Tha Khaek:
Omdat een lokale bus het goedkoopst was, namen wij deze van Vientiane naar Tha Khaek. Ooit gedacht dat deze in Nederland overvol waren? Dan moet je eens naar Azië komen! Het was een dubbeldekker bus met in het middenpad allemaal stoeltjes. Stel dat er brand uit zou breken, zou het minstens een kwartier duren voordat ik uit die bus zou zijn. En wat gebeurde er... BAMM! Een klapband, waardoor er allemaal rook de bus in kwam. Mijn eerste reacties was dat ik er uit wilde, maar alle locals bleven gewoon rustig zitten. In Nederland zouden de meesten in de stress schieten en er paniek ontstaan, maar hier totaal niet. De meeste verlieten rustig de bus en 2 magere mannetjes vervingen de band. Na 3 kwartier konden we onze weg weer vervolgen. In deze bus zaten wij toevallig achter onze Duitse vriend Ted, die wij sinds Chiang Mai (Thailand) overal tegenkomen. Hij ging ook naar Tha Khaek samen met een Amerikaan. Omdat het voordeliger is om met meerdere een kamer (en dus de kosten) te delen, sliepen wij met z'n vieren op de kamer. Top! Vanuit Tha Khaek kon je verschillende tours boeken naar grotten onder de bergen (cave). De Kong Lo Cave was erg beroemd, maar erg duur voor met z'n tweeën. Gelukkig wilden andere mensen uit het hostel ook deze tour doen en konden we de kosten delen met 8 anderen. In dit hostel zaten de enigste toeristen in dit dorpje. Weer heerlijk tussen de locals dus, wat ik het mooiste vind van het reizen. De volgende dag gingen we dus naar de Kong Lo Cave met z'n tienen en een gids. En dit was prachtig! In een klein plat motorbootje ging ik met 2 anderen en 2 schippers de donkere gigantische grot bekijken. Met een lampje op me hoofd, tasje hoog op me rug en handen in het water, bewonderde ik het leven in de berg. De enorme rotswanden, stalactieten en stalacmieten (pegels) zorgden ervoor dat ik me erg klein maar gelukkig voelde. Soms glinsterde de wanden en leek het alsof er glitters op zaten. Ook dachten wij nog een aantal vleermuizen te hebben zien hangen. Wanneer het water te laag stond, moesten we uit de boot om een stukje verder te lopen. Dat klinkt makkelijk, maar het was donker, door het donkere water, over de stenen en rotsen. Het was een spannende, mooie en onvergetelijke ervaring! In totaal waren we ongeveer 2 uur in de grot, over 7 km heen en 7 km terug. Beautifull!
In Tha Khaek deden meerdere backpackers The Loop. Dat was een scootertrip van 3 dagen naar alle caves en watervallen. Dit scheen erg gevaarlijk te zijn, vanwege het chaotische verkeer en slechte wegen. 2 backpackers waren vorige maand verongelukt en konden hun avonturen dus niet meer na vertellen. Aangezien mijn schoonvader iedere reactie schrijft dat ik voorzichtig moet doen, besloot ik deze trip maar niet te doen. Achteraf hoorden we dat een bekende van ons was gevallen en haar arm had gebroken. Zij moest weer 7 uur terug in een bus naar het ziekenhuis in Vientiane. Geen pretje!

Pakse:
Voor een tussen overnachting reden we dit keer in een VIP bus naar Pakse, zuid-Laos. Wat het verschil is tussen een lokale bus en een VIP bus, weet ik niet want de stoeltjes werden gewoon weer in het middenpad gezet. Als de bus stopt voor een eet- of toiletpauze staan er allemaal vrouwtjes spullen of eten te verkopen. Als ze slim zijn gaan ze allemaal iets anders verkopen, want nu verkopen ze allemaal precies hetzelfde. Dit geldt ook voor de kraampjes langs te weg. Soms staat er wel 5 kraampjes naast elkaar met stokbroden. Ook in de stadjes is deze 'strategie' hetzelfde. 3 scooter winkels naast elkaar, 5 sandwich kraampjes, 3 reisbureaus en 5 restaurant naast elkaar waar ze precies dezelfde kaart en prijzen hebben. De vrouwen achter de kraampjes langs de weg zitten de hele dag in de bloed hete zon en verkopen misschien 2 stokbroden per dag. Veel mensen in restaurants of hotels werken, slapen en leven daar. Ze slapen op matjes op hun werk en werken vaak 16-18 uur op een dag. Wat hebben wij het in Nederland dan goed voor elkaar!
Eén nacht verbleven wij in Pakse en heb ik van Brigit het kaartspel 'stressen' geleerd. Soort patience met 2 personen, met één hand, concentratie en stressen maar.

Si Phan Don / 4000 eilanden. Don Det:
Scheurend en toeterend in een minibusje over de weg reden wij naar de 4000 eilanden. Wij verbleven op het toeristische eiland Don Det. Met een bootje vaarden we door deze prachtige onbewoonde eilanden heen. Uiteindelijk kwamen we uit bij een volgebouwd eiland, Don Det. We hadden een bungalow en restaurantje met uitzicht op de Mekong rivier. Hier ontmoetten wij een Canadees en een Koreaan. Aan de andere kant van de Mekong rivier lag een strandje wat er erg aantrekkelijk uitzag. Met een wankel houten bootje vaarden we over de Mekong naar het strandje. Dat we aankwamen was het iets minder aantrekkelijk. Veel afval lag verborgen achter op de eilandjes zodat de toeristen dit niet konden zien. De natuur was hier verwaarloosd, het water was vies en het afval stonk. Misschien dat de Hoogovens hier kunnen beginnen?! Op straat zijn ook bijna nergens prullenbakken te vinden en de locals gooien al hun vuilnis op straat of in het water. Misschien dat de toeristen nog meer rekening houden met de natuur als de locals. Jammer! Omdat het echt een toeristisch eiland was, zat iedereen bij restaurantjes te relaxen en te drinken. Gezellig!
De volgende dag hadden we met z'n vieren fietsen gehuurd en reden wij naar de waterval op het eiland Don Kohn. Deze was mega groot en ontzettend mooi. Eigenlijk wilde je maar foto's blijven nemen. Aan het einde van deze waterval konden we zwemmen. Het was bloed heet, dus daar verlangden wij ontzettend naar. Voordat we een duik konden nemen moesten we 100 meter strand over lopen. Dat kon je wel vergeten op je blote voeten. Het zand was echt gloeiend heet. Ik kreeg zand in mijn slippers en begon te rennen. Hoe eerder ik er ben, hoe beter dacht ik. Niet dus! Ik gilde het uit van de pijn van de hitte, er kwam natuurlijk steeds weer nieuw heet zand in mijn slippers, dombo! Dus moest ik maar weer rustig gaan lopen. Wat iets beter ging. En toen een heerlijk duik! Aahhh! Daarna namen we een bootje om de freshwater Irrawaddy dolphins te zien. Eigenlijk was het bootritje tussen de eilanden door nog mooier als die paar dolfijnen die we in de verte zagen. Maar we hebben ze gezien!
De volgende dag hielden wij een regel/relaxe dag. Bankzaakjes, skypen, bus boeken, enz. s' Avonds hoorden wij ergens luide muziek vandaan komen, dus gingen wij op dit geluid af. Het was een localparty op een weiland! Een bandje met zangers entertainden de kinderen en ouders. Kinderen tussen de 8-15 jaar dronken bier en dansten met elkaar. In iedere cultuur is het versieren van meisjes en jongens toch hetzelfde, prachtig om deze (eigenlijk best wel arme) kinderen zo gelukkig te zien.
s' Ochtends moesten wij er weer vroeg uit om de bus te nemen naar Kratie in Cambodja. Op het eiland was geen pin automaat, dus moest ik de bus naar Cambodja betalen als we weer op het vaste land waren. Helaas deed deze pin het ook niet. De buschauffeur zou het voor mij en nog een paar anderen voorschieten, zodat we hem in Cambodja konden terug betalen. Het was een slaapbus met bedden. Zoveel mogelijk bedplaatsen in één bus natuurlijk. Maar ik moet zeggen dat het heerlijk lag. Het over gaan van de grens van Cambodja was erg lachwekkend. We moesten allemaal ons paspoort inleveren, uit de bus gaan, 100 meter over de weg naar Cambodja lopen, gescand worden door een termometer (wegens ziektes over kunnen brengen), 45 minuten wachten en toen weer in dezelfde bus en ons paspoort terug krijgen. Fantastisch systeem! Ik stapte uit in Kratie, Brigit besloot door te gaan naar Phnom Penh. Wij reizen vanaf nu apart van elkaar, maar zullen elkaar zeker nog meerdere keren tegenkomen. Ik vind het ook wel fijn om de vrijheid te hebben van het alleen reizen. Ik probeerde in Kratie gelijk geld te pinnen voor de buschauffeur, maar ook hier deed de pinautomaat het niet. Dirk Molenaar had voordat ik op reis ging nog gezegd dat ik inwisselbare travelcheques moest meenemen, deze hadden nu wel handig geweest! Gelukkig is het in Laos/Cambodja een grote familie en kon de buschauffeur de eigenaar van een hostel. Ik moest daar verblijven en de eigenaar het geld terug betalen. In Nederland had ik allang in de stress geraakt, maar omdat ik tijdens de reis al vaker dit soort momenten heb beleeft, word ik steeds rustiger wat dat betreft. No worry's mate! In Kratie had ik een hele grote kamer voor mij alleen, heerlijk om weer even alleen te zijn na 6 maanden je privacy met anderen te hebben moeten delen! Het was duidelijk dat hier weinig toeristen kwamen want ik werd op straat van top tot teen aangekeken en wederom kon bijna niemand Engels. De volgende dag deed de pinautomaat het weer en kon ik al mijn schulden afbetalen! Everything is gonna be allright! Ik besloot om nog een nachtje in dit niet-toeristische dorp te blijven en huurde weer een fiets. Dat is de perfecte manier om de omgeving te bekennen. In de Mekong rivier lag een eiland waar ik naar toe wilde. Ik zocht naar een bootje die mij en de fiets kon meenemen. Ik sprak een groepje locals aan die bovenaan de rivier stonden en vroeg hoe ik naar het eiland kwam. Ik moest 10 minuten wachten zeiden ze (ik dacht: Aziatische 10 min. is 30 min.). Ik kreeg een soort fruit/groente van een man aangeboden. Het was groen, vorm van een cocktailglas en er zaten vruchtjes in die je eruit moest pellen. Heel apart, maar wel lekker! Ik zat uiteindelijk op een bootje met een vreemde fransman te praten. Hij vertelde dat hij een vrouw in Frankrijk had en in Cambodja een paar vriendinnen die kinderen van hem wilden. Hij vond dit goed, dus 'gaf' hen een kind en wat geld. Zijn vrouw wist hiervan en vond dit goed... In veel landen in Azië heb je prostitutie. Vieze Europeaanse mannen willen dan een mooi jong Aziatisch meisje 'helpen' door met haar te trouwen en als slaaf te behandelen. Deze vieze mannetjes pik ik er zo uit. Bah! Gelukkig waren er ook nog 2 Spanjaarden op het bootje, waarvan één half Nederlands was en ook Nederlands kon spreken. Deze jongens hadden ook als plan om rond het eiland te fietsen, dus gingen we samen. Ik voelde mij echt net sinterklaas met al dat gezwaai en 'hello' gezeg naar de kinderen toe. Door locals werden wij uitgenodigd om te komen zitten, zij vonden de zon te heet voor ons. Wij kregen fruit aangeboden waarvan ik weer niet wist wat het was. Maar toch smaakte het weer heerlijk. De locals keken ons lachend aan en praatten in het Khmer (taal van Cambodja) tegen ons, wij praatten in het Engels terug. Diepgaande gesprekken dus, maar erg grappig! Op dit eiland wonen de mensen in houten hutjes op palen. Onder hun hutje hebben ze dan een woonplek in de schaduw, waar ze leven. In het hutje slapen ze met hele families. Het viel mij op dat er ontzettend veel kinderen rond liepen, die elkaar opvoeden en met elkaar spelen. Ook liepen er veel koeien rond, die er goed verzorgd uitzagen. Deze koeien worden gebruikt voor landwerk op de rijstvelden, melk, waarschijnlijk vlees en echt als huisdier. Het was een prachtig eilandje die ik niet had willen missen. De uitzichten op de Mekong rivier waren ontzettend mooi en het leven daar was knus en basic.
Na weer heerlijk geskyped te hebben met Hugo, moest ik er de volgende morgen vroeg uit voor de minibus naar Siem Reap. Uiteraard kunnen er meer mensen in dan dat er stoelen zijn, dus werd dit busje ook weer vol met mensen (3 extra mensen, dan dat er stoelen waren). Ook werkte de airconditioning amper, dus dat was 7 uur lang zweten en hopen op een veilige aankomst in Siem Reap.

Siem Reap:
In de minibus vroeg een Duitse meid, Stephanie, of we samen een hostel konden zoeken. Ik boek namelijk nooit een hostel van te voren omdat dit vaak duurder is via het internet en je weet nooit hoe de kamers en bedden zijn. We vonden een fijn hostel met een kamer met 2 bedden voor $4,- per persoon. Super! Als we airco wilde moesten we $7,50 betalen, te duur, dus hadden we alleen een ventilator. Maar wat was het heet! We bekende het centrum en onze voeten namen een doctor fish bad. Visjes eten dan de dode huid van je voeten af en ja, dat kietelt! Na 5 minuten was ik er eindelijk aan gewend. In de stad kwam ik een ander Duits meisje (met een vriend) tegen waarmee ik op de Slow Boat zat vanaf de grens van Thailand-Laos naar Luang Prabang. Met zijn vieren maakten we er een gezellige avond van! Zo kom je meerdere keren dezelfde mensen tegen op je reis, leuk!
En toen was het eindelijk zo ver. Ik ging naar het tempelcomplex van Angkor de volgende dag. In de lonely planet werd er zo enthousiast over gesproken, dat het wel mooi moest zijn. Het schijnt ook één van de beroemdste bezienswaardigheid ter wereld te zijn. We gingen met een goedkope tour mee, met 6 anderen en een gids. De gids gaf informatie (welke vrij minimaal was) en leidde ons rond door de tempels. Eerst gingen we naar de beroemde en grote Angkor Wat tempel. Ik had deze eigenlijk veel mooier verwacht als dat het was. Het was groot doordat er meerdere verdiepingen waren en er een enorme muur omheen was gebouwd. Het mooiste van Angkor Wat vond ik de verhalende tekeningen die in de muren waren gekerft over de oorlog, olifanten, werken, dansende vrouwen, spelende kinderen, het dagelijks leven en het strijden voor hun land. Met een lange steile trap ging ik de hoogste verdieping van de tempel op, waar je een mooi uitzicht had over het complex. Meerdere boeda beelden waren onthoofd door de Thai of Vietnamesen, die de hoofden dan weer verkochten.
Hierna gingen we naar de Bayon. 37 pilaren met op iedere pilaar 4 gezichten en verschillende uitdrukkingen. Op mijn facebook kunnen jullie uiteraard de foto's weer bewonderen, waar ik onder anderde neus aan neus sta met één van de gezichten. Ook bezochten wij de Ta Prohm die beroemd staat om de enorme boomwortels over de tempels heen. Vroeger is er een boomzaadje op het dak gevallen en hieruit zijn enorme bomen ontstaan. Ta Prohm is in meerdere films te zien doordat het een hilarisch/dramatisch effect heeft, zoals in The Tomb Raider.
Als afsluiting van deze dag zagen we de zonsondergang op 16 meter hoogte. Ze zon ging onder in de wolken, was totaal niet spectaculair was. De Chinezen waar het hier niet met me over eens en bleven foto's nemen. Dit vond ik dan weer fascinerend, dus ik nam foto's van alle mensen die foto's namen. Het was een bloedhete, indrukwekkende en interessante dag!
Stephanie (Duitse) besloot een 3 dagen pas te nemen, maar ik vond 1 dag wel voldoende. Ik huurde een fiets en fietste rond in de Omgeving van Siem Reap. Tijdens het bezoeken van het Royal Resident ontmoette ik een Engelsman die les gaf in Cambodja. Veel kinderen krijgen hier Engelse les. Bij het tempelcomplex van Angkor stonden smekende kinderen in het Engels spulletjes te verkopen. Die vond ik toen best zielig. De Engelse man vertelde dat ze 's ochtend les krijgen en om ervaring op te doen in het Engels praten met toeristen, 's middags spullen verkopen. Geen verkeerd systeem, maar horen de kinderen op deze manier wel te leren? De Engelse man was samen met een Camodjaanse vriend die mij vertelde over het boedhistme. In Laos en Cambodja volgen ze het boedhistme veel strenger als in Vietnam of China. Voorbeeld: Hier mogen de monikken helemaal niets zelf doen (bijvoorbeeld op een scouter rijden) en in Vietnam en China wel. Iedere dag wordt er gebeden voor de welvaart van de mens, dier en natuur. Op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik fietste op de kaart, dus vroeg ik de weg aan mensen die totaal geen engels spraken. Door middel van een telefoon App (programma) die vertaald van Engels naar Khmer (Cambodjaanse taal) kwamen we er toch uit. Fantastisch!
De laatste avond in Siem Reap speelden Stephanie en ik tafelvoetbal in een bar met Engelsen, Australiër en zelf een meisje uit Paruqauy. Een gezellige avond volgde!

Pursat:
In eerste instantie was mijn plan om naar Battambang te gaan. Maar aangezien ik geen zin had in weer een stad, besloot ik naar het dorp Pursat te gaan. Dit lag aan de voet van het Cardamom gebergte en ik hoopte op toers door de bergen. Met de bus reisde ik van Siem Reap naar Battabang, waarna ik overstapte in een minivan. Nou ik heb het geweten... Een minivan, met 14 stoelen, waar rond de 40 mensen en kinderen werden gepropt. Eerlijk waar! 3 uur lang tegen het raam geplet met een Cambodjaanse vrouw nog net niet op mijn schoot. Dit was nog niet alles, want de deur kon ook nog niet eens vanuit de binnekant open. Ik sloeg maar weer een kruistje en hoopte dat ik snel en levend in Pursat zou aankomen. Op dat moment was het verschrikkelijk, maar ook wel weer grappig. Als enigste toerist in dat busje werd ik natuurlijk goed in de gaten gehouden. Dus.. 'blijven lachen!'. Wat soms een verschrikkelijk moment is, is de volgende dag een verhaal!
In het hotel in Pursat kwam ik erachter dat hier geen travelshops of toers waren, jammer. Met een Tuc tuc chauffeur besprak ik opties om een toer door de bergen te maken. Ik kon met een taxi mee naar Osom, is niet op een kaart of googlemaps te vinden. Na goedkeuring van Hugo hiervoor te hebben gekregen, besloot ik dit de volgende dag te doen.
Voordat ik naar Osom ging, ging ik achter op de scouter bij die eene tuc tuc chauffeur en bezocht ik een Floting Village. Hier is een dorpje gebouwd op het water. Ze verbouwen hier eigen groenten en rijst in de rivier en vangen uiteraard vis. Ik ging met een bootje hier doorheen en voelde mij echt de koningin. 'Hello' zwaai zwaai 'Hello' zwaai zwaai 'Hello'.. Het was weer een ontzettend mooie en leuke ervaring. Erg zonde vond ik al het afval in het water, waar de locals niet naar omkijken. Schijnbaar zijn zij zich er niet van bewust dat als dit nog 100 jaar zo door gaat, het één grote afvalberg is.

Osom:
En toen op naar Osom! Ik kwam aan bij de taxi, die al bomvol met spullen, eten en tassen zat en waar 7 anderen omheen stonden. Slik! Niet weer hè!? Jawel! De locals moesten lachen toen ze mijn reactie zagen en zeiden dat ik voorin mocht zitten. Samen met nog 3 anderen! Er zaten dus 4 mensen voorin en 5 mensen+kindje achterin. Hoe is dat toch mogelijk! Ik zat zo goed als op de handrem en versnellingspook (gelukkig automaat) en naast mij zat een dun vrouwtje. Op zicht zat ik nog best lekker ook. Gelukkig reed de chauffeur rustig en veilig. Jammer genoeg begon het halverwege te onweren en te regenen, wat de weg bubberig en glad maakte. Op een gegeven moment kwamen we vast te zitten in een kuil met water. Dat werd duwen en uiteindelijk zal ik onder de bubber. Maar we konden weer verder! Onderweg gingen er steeds meer mensen uit en kwamen we bij verschillende dorpjes die volgens mij nog nooit in hun leven een blanke hadden gezien. Vriendelijk en verlegen zwaaiden ze naar me. Na een barre, avontuurlijke en mooie rit kwam ik in Osom aan. Een paar hutjes, één restaurantje en heel veel kinderen. Ik verbleef in een 'guesthouse' met één kamer bij vriendelijke mensen naast hun huis. Ik ontmoette drie leuke meiden van 18, 20 en 23 jaar. 's Avonds zaten we erg gezellig, ondanks zij bijna geen Engels spraken. Gelukkig had ik mijn vertaal programma op mijn telefoon en hadden hun een vertaalboek. Samen meloen en hapjes eten en praten over jongens en de verschillen van ons uiterlijk. Hun hadden nog nooit sproeten gezien en vonden mijn blanke huid heel mooi. Tjonge... Doe ik mijn best om bruin te worden, zeggen ze nog steeds dat ik wit ben! In hun ogen heb ik trouwens geel haar. Fantastische avond!
Na heerlijk geslapen te hebben (omringt door buiten/beesten geluiden) vertrok ik de volgende ochtend weer. Achteraf gezien had ik nog wel een nacht willen blijven. Het laatste wat ik had verwacht, was het aantreffen van een Nederlander in de taxi naar Koh Kong. Maar toch gebeurde dat. Wat een avonturiers zijn wij toch! Ondanks dat de chauffeur belachelijk hard reed, een lekke band moest vervangen en een luidruchtige Chinees tussen mij en de andere Nederlander zat, kwamen we binnen 3 uur aan in Koh Kong.

Momenteel ben ik dus in Koh Kong, een vissersplaatsje. Morgen ga ik met een Nederlandse meid een scouter huren en de watervallen en regenwoud bekijken. Heel veel zin!
Ik heb al mijn foto's weer op facebook geplaatst en eindelijk dit verslag weer af! Lekker gevoel!

Hopelijk hebben jullie weer genoten en lees ik met veel plezier jullie reacties weer! Bedankt alvast!

Heel veel liefs Pascale!