9 maart, Vientiane

Hallo lieve familie, vrienden, collega's, dorpsgenoten, voetbalgenoten, toneelgenoten en kennissen!

Hier weer een reisverslag vanuit Azie. Ik heb Thailand alweer achter mij gelaten en reis nu door het prachtige Laos. Mijn verslag begint in Chiang Mai in Thailand en zal jullie naar Vangvien in Laos brengen. Veel leesplezier!

Chiang Mai:
Wij sliepen in een gezellige kamer en waren een avond met de hele kamer (6 personen) uiteten en op stap. Ik heb al in veel hostels geslapen, maar ben nog nooit op stap geweest met mijn kamer. De volgende dag waren wij van plan om een van de beroemdste tempels van Thailand te bezoeken. Moeder Nel had hier al informatie over opgezocht. We moesten onderweg hier naartoe over stappen bij de dierentuin. In deze dierentuin waren reuzenpanda's te bewonderen. En aangezien ik vroeger iedere panda kocht op de markten of in de winkels, was het mijn droom om die in het echt te zien. We sloegen de tempel dus helaas over, maar mijn droom ging in vervulling. Er waren 3 panda's in ieder hun eigen ruimte. Toevallig werden ze net gevoerd en wat was dat fantastisch om te zien. Wij waren dan ook niet de enige toeristen. 1 panda met ongeveer 50 kijkers. Ook waren er nijlpaarden, krokodillen, giraffen, tijgers, panters, olifanten, zebra's en nog velen andere beesten te bewonderen.

In the Jungle:
Brigit, Robert (Aussie) en ik hadden een jungle tour geboekt voor 2 dagen. 's Ochtends werden we opgehaald door onze jungle gids. Wij noemde hem Tarzan. Er gingen ook 3 Chinese meiden mee, die helaas weinig Engels konden spreken. De eerste dag stond in het vooruitzicht dat we 4 uur moesten lopen. En dat hebben we geweten. Na de eerste helling was een Chinees meisje al moe. We moesten dus steeds op haar wachten. Nadat we een half uur over de geasfalteerde weg hadden gelopen, gingen we dan echt de jungle in. Over stenen, rotsen en losse bladeren, je kon het eigenlijk geen bospaadjes meer noemen. Omdat de huid rond mijn tattoe rood en geïrriteerd was, kon ik niet mijn goede wandelschoenen aan, dus liep ik op mijn (jezus)sandalen. Brigit had haar All Stars aan, dus ook niet echt een goede zool. Soms slipte we onderuit over de soms onverantwoorde 'paadjes'. Ondanks de zware wandeltocht, was het prachtig om echt in de jungle te zijn. Halverwege kwamen we aan bij een soort dorpje. Hier leven zij in hutjes van bamboe, hout en riet. We maakten foto's let de kinderen en Brigit liet de foto op haar I-Phone zien, waarna een meisje haar telefoon pakte en bediende. Inzoomen op de foto's en camera draaien, ze wist het allemaal. Bizar dat ze dan in een hutje leven, maar wel weten hoe een I-Phone werkt. Na 4,5 uur lopen kwamen we aan bij de Langnek-stam. Ik maakte kennis met de bewoners, maar helaas konden zij geen woord Engels terug zeggen en waren zij erg verlegen. We konden douchen en mensen kijken tegelijk. Het hokje was namelijk voor de Thaise lengte gemaakt. 's Avonds kookte Tarzan Thais voor ons en zaten we rond het kampvuur met een oude Thaise man die muziek maakte. We sliepen in een huisje ook weer gemaakt van bamboe, hout en riet.
De volgende dag werden we wakker gemaakt door de varkens die rond ons huisje liepen en door Tarzan uiteraard die ontbijt voor ons had gemaakt. We liepen weer door de jungle, op naar het olifantenkamp. Wat zijn het een mooie en krachtige beesten zeg! Brigit en ik gingen samen in een bakje op de olifant. Voorop bestuurde een Thaise jongen de olifant met zijn handen en stem. En daar gingen we! Hobbelde hop door de jungle en rivier heen. Kans om foto's te maken hadden we amper, maar de herinnering staat in mijn geheugen gegrift. Fantastisch mooi en uniek. Daarna mochten we een baby olifant wassen en ermee spelen in het water. Met zijn slurf gaf hij een 'kus' op onze wangen, ket een stofzuiger alleen dan slijmerig. Ook gingen we nog met een zipline over de rivier heen, waar een Chinees meisje alle olifanten bij elkaar gilde. Na een heerlijke lunch verlieten we het olifantenkamp om te zwemmen tussen de watervallen. Klunzige Pascale had het dieper ingeschat, dus belande met haar kont op de stenen. Auw! De pijn verminderde al snel toen ik genoot van de watervallen, rotsen en bomen. Wat een mooie plek om even af te koelen. Als afsluiting van de trip gingen we raften. Dat had wel wat spannender gemogen, maar was evengoed leuk en in een prachtige omgeving. Drijfnat kwamen we aan bij de kant doordat we elkaar nat spetterde. Zelfs het Chinese meisje, die begon met een poncho, was helemaal nat.
Na afscheid te hebben genomen van de Chinezen en Tarzan, kwamen we gebroken aan in ons hostel. Bekaf, maar voldaan! 's Avonds kon ik mijn avonturen vertellen aan Sylvia, Marian, Dirk, Hugo en Harry via Skype. Leuk!

Pai:
De volgende ochtend vertrokken Brigit en ik naar Pai, Noord-West van Chiang Mai. In de busrit naar Pai ontmoette we een Duitse vrouw die aan het reizen was met haar dochtertje van 1,5 jaar. Ze was al in India geweest en reisde nu door Thailand. Haar andere 2 kinderen van 8 en 11 waren thuis bij oma. Wat een lef, maar of het helemaal verantwoord is... Pai is een toeristisch hippie stadje. We sliepen buiten het centrum in een mooi hostel met zwembad, op een slaapzaal met tweepersoons matrassen. En we hadden zelfs een warme douche en wc-papier. Op iedere plek waar we komen is dat namelijk een luxe. We zijn al blij als er een wc is waar je kan zitten en niet boven een gat hoef te staan. Omdat we buiten het centrum zaten wilden we een scooter huren. Die waren helaas al vergeven, dus werden het fietsen. Aangezien de wegen slecht zijn en het verkeer chaotisch, was het nog best spannend om te fietsen. Robert (aussie) sliep in hetzelfde hostel, we kwamen maar niet van hem af. De tweede dag konden we wel een scooter huren en toefden we door de mooie omgeving rond Pai. Ik achter het stuur, Brigit achterop. We reden langs de rijstvelden, dorpjes en prachtige landschappen. Gewoon niet te fotograferen. We aten Pad Thai bij een vrouw die heerlijk kon koken en goed Engels kon. Zij vertelde over de buurtbewoners en hun gewoontes. Er woont bijvoorbeeld een man bij de tempel die soms wel 20 keer op een dag naar het café loopt om een klein borreltje te nemen en dan weer terug loopt naar de tempel. Een andere man rijdt altijd op looptempo over de weg, zodat zijn gehandicapte dochter uit het raam kan kijken naar de velden. 's Avonds ontmoetten we andere Nederlanders waar we mee uit gingen en uiteraard ging ons 5 wiel aan de wagen Robert ook weer mee. De biertjes smaakte weer lekker!
De volgende dag reden we met de scooter naar een tempel. Ik had namelijk nog nooit een tempel van binnen bekeken. Helaas was het niet erg bijzonder. Een groot boeda beeld met versiering eromheen. De komende maanden in Azië zal ik vast wel mooiere tempels kunnen bewonderen. Daarna reden we door naar de watervallen. We parkeerde de scooter en liepen door het bod naar de watervallen. Al snel werd duidelijk dat deze aangelegd waren want overal lagen lange blauwe waterpijpen die lijden naar de watervallen. Het was erg mooi, maar wetende dat het nep was en er honderden toeristen op afkomen, maakte het toch wat minder speciaal. 's Avonds gingen we uiteten en op stap met de andere Nederlanders en Robert. Een super gezellige avond met biljarten, drankspelletjes en mannen verkleed als vrouwen volgde. Wat een leuk stadje is Pai!

Naar Laos:
Aangezien wij maar 30 dagen mogen verblijven in Thailand, moesten we het land uit. Een nieuw land stond weer op ons te wachten. s'Avonds namen we de minibus van Pai naar de grens van Laos, Chiang Kong. In het donker door de bergen scheuren en met piepende banden de bochten door. Slapen kon je wel vergeten. Maar we leven nog! Na een korte nacht in Chiang Khong gingen we de grens over. De Mekong Rivier bepaald deze grens en is erg kenmerkend en belangrijk voor het leven, de handelsmarkten, vis voorziening en het opkomend toerisme. In Thailand moesten we eerst als het ware uitchecken en aan de andere kant van de Mekong inchecken. Er hing ook echt een bordje met 'Check In'. Ik moest 1500 bath betalen voor een visum voor Laos, maar had echt alleen nog 1450 bath. Na mijn smekende ogen te hebben gebruikt, was het okee en kreeg ik mijn stempel. Goede truc om geld te besparen! Brigit en ik waren eerst van plan om een paar dagen in Huay Xai en daar weer een jungle trek te doen. Toen Brigit las dat we weer 6 uur door de jungle moesten lopen, besloten we toch maar de boot te nemen naar Luang Prabang. De meeste anderen deden dit ook. Zo veranderen je plannen constant en ben je iedere keer vrij om je eigen keuzes te maken, heerlijk! We namen de slow boot, wat in totaal 2 dagen van 9 uur zou duren. 18 uur genieten van de prachtige natuur langs de Mekong. We probeerden er één woord voor te vinden, maar eigenlijk is het onbeschrijflijk. Bossen/ jungle/ rotsen/ zand/ buffels/ boten/ hele kleine dorpjes gescheiden door de bruin/grijze rivier. Er zat ook een oude Duitse man op de boot die zijn hele leven had gereist en zelfs 2 kinderen had in Afrika. Hij leeft echt zoals wij nu aan het leven zijn. Hostel in, hostel uit, tas mee, tripjes maken, mensen ontmoeten, enz. Een reiziger in hart en nieren.

Luang Prabang:
Iedere ochtend om 6.30 zitten de locale mensen op de stoepen van de straat om rijst te offeren aan de monniken. De jongens/mannen met het boedistische geloof kunnen er zelf voor kiezen om monnik te worden. Ook kunnen de ouders of school dat beïnvloeden. Zij gaan dan eerst een aantal jaren in training waarna zij zelf beslissen of zij het monnik zijnde willen doorzetten of niet. Monniken hoeven zelf niets te betalen, de kleding wordt aangeboden (oranje doeken met gele band. Geel staat voor de zon) en de rijst die de mensen 's ochtends geven is hun ontbijt en lunch. Ze eten geen avondeten. Om 6 uur stond ik op om dit allemaal te bekijken en mijzelf hierover te laten informeren. Maar dat was het waard. Ook al hebben de mensen het hier arm, iedere ochtend geven ze hun rijst aan de monniken. In Luang Prabang zijn 270 monniken, dus dat zijn heel wat handjes rijst van de locals. Als de monniken zijn langsgekomen leggen ze een bolletje rijst op de hekken van de tempel, ditos voor de 'spirits' om de tempel heen. In het regenseizoen gaan de mensen naar de tempel toe om rijst te geven. Het boedistische geloof is in Laos dus erg groot en belangrijk. Het was een leuke ervaring om dit bij te wonen, zo vonden tientallen anderen toeristen dit ook. Meer toeristen als monniken, wat ik dan wel weer jammer vond. In Luang Prabang hebben wij het royal palace museum gezien, wat een grote goude tempel was. Van binnen wat alles goud met rood en boedistische afbeeldingen in de muren te zien. We mochten ook een kijkje nemen in het werkhok, waar ze de boeda-beelden met gouden verf zaten over te schilderen. Ook waren we een basisschooltje binnen gelopen, waar de kinderen ons enthousiast verwelkomden. Er werd aan onze kleding getrokken, naar ons gelachen of verlegen aangekeken. We kwamen er achter dat de kinderen hier de Franse taal leren, wiskunde, vlaggen van andere landen, wereldkaart, enz. Een goede school dus, waar de historische bezetting van Frankrijk nog steeds te merken is. Uiteraard hebben wij hier ook weer over veel markten gestruind, waar ze bijna allemaal hetzelfde verkopen. Er wordt dan ook geen orginaliteitsprijs weg gegeven.

Brigit en ik hebben gereist van Luang Prabang naar, Vangvieng en Vientiane. Daarover zal ik in mijn volgende verslag weer uitgebreid verslag over doen. Morgen nemen we de bus weer naar het zuiden van Laos om uiteindelijk uit te komen bij de 4000 eilanden op de grens van Laos - Cambodja.
Ik begin mijzelf er nu echt bewust van te worden dat ik erg lang van huis ben en dat ik al veel ervaringen, bezienswaardigheden en belevenissen heb opgedaan. Ik wil nog niet naar huis, maar toch begin ik er ook wel naar uit te kijken. Vertrouwde mensen, eigen privacy, lekker bed, schone douche en het niet meer hoeven leven uit een rugzak. Op iedere plek waar ik kom is het een luxe als er een douche is met warm water, een normale wcpot is (geen gat), wc-papier en een zacht bed. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets te klagen! Het leven is mooi en ik ben echt een gezegend mens dat ik dit mag en kan doen! Als kado voor mijn moeder kom ik voor haar verjaardag, 15 mei, weer terug naar Nederland. Ik wil nog niet naar huis, maar kijk wel naar jullie allemaal uit!

Heel veel liefs Pascale