Chiang Mai, 22 februari 2013

Hallo allemaal!

Weer bedankt voor alle leuke reacties op mijn vorige
verslag! Dat motiveert mij voor het schrijven van een nieuw verslag. Australië zit erop, Azië is begonnen!

Naar Bangkok:
Op het vliegveld van Sydney was ik voor het eerst niet zo erg zenuwachtig. Ik liep eigenlijk wel met een trots gevoel rond. Ik flik het allemaal toch wel weer even. Na een tussenstop op Taipei te hebben gemaakt, landde het vliegtuig in Bangkok. Met de taxi reed ik naar het hostel. Kijkend uit het raam kreeg ik gelijk al een indruk van Thailand. Arme hutjes met op de achtergrond nieuwe dure kantoren, tempels, vuilnis op straat, stank, tuc tucs, voetgangers, bussen, taxi’s en heel veel scooters. De beelden van Yorin Travel werden bevestigd. In Australië zeiden de mensen van te voren dat ze in Bangkok wel redelijk Engels praten, maar niets was minder waar. Was mijn Engels eindelijk goed, moet ik nu weer back to basic Engels praten. ’s Avonds verkende ik de buurt en kwam ik op een nachtmarkt een Nederlands echtpaar tegen. Het klikte meteen en we besloten samen ergens te eten. We wisselden levensverhalen en reiservaringen uit en uiteindelijk kreeg ik het etentje van hen. ’s Avonds kwam Brigit aan in het hostel. Gezellig en fijn om samen te reizen. Alleen is toch ook maar alleen. Samen verkende we de buurt en namen we een Thaise massage. Hij had mij toch iets leniger ingeschat… Auw! Toen was het tijd voor een biertje van €1,- en een sigaretje, pakje €1,50. I LOVE ASIA!

De volgende dag gingen we shoppen. Dat was wel nodig na 5 maanden in dezelfde 3 setjes kleding te lopen. Onderweg vroegen we meerdere keren de weg, maar het enige engelse woord wat ze terug konden zeggen was
‘Tuc Tuc’. Alles is veel te ver om te lopen voor de Thai, dus nemen ze een tuc tuc of bus. Er is totaal geen bussysteem op tijd. Mensen stappen in, weten wat ze moeten betalen als het vrouwtje langs loopt en knikken glimlachend naar een stel toeristen.

Op de verjaardag van mijn vader pappa Remmert kwam de moeder
van Brigit, Inge, oftewel Moeders. Als verassing haalden Brigit en ik haar op van het vliegveld. Ze kwam voor 2 weken met ons meereizen in Zuid-Thailand. Aangezien zij al vele malen in Azië had gereisd, kon zij ons veel leren over de cultuur en bezienswaardigheden. Hoe zal ik haar voor de rest om schrijven… Een energieke, graag pratende en sociale levensgenieter. Gezellig! Ik wilde graag die dag het koninklijkpaleis bezoeken, maar die was helaas al dicht. Dus besloot ik weer mee te gaan shoppen. Brigit is namelijk nogal van het shoppen. Met een bootje gingen we naar Kohsan Road. Het bootsysteem is nog erger dan het bussysteem; eruit – erin met tientallen mensen tegelijk. Op de markt in Kohsan Road liepen de verkopers onder andere langs met gefrituurde sprinkhanen, schorpioenen en kakkerlakken. Mij niet gezien! Ik kocht een geluks
armbandje en liet samen met Brigit een gekleurd haarstrengeltje zetten. Daarna liet ik mijn wenkbrauwen en wimpers epileren en verven, gezichtsbehandeling en haren knippen voor 12 euro! ’s Avonds ging ik skypen met het thuisfront. Zij konden mij niet zien en horen, maar ik hen wel. Ik chatte dus terug, grappig. In dat hostel hadden we een privékamer met tweepersoonsbed, wat een luxe!

’s Ochtends stonden we vroeg op om de trein te pakken naar
Koh Toa. Alle Aziaten sliepen of waren vrij chagrijnig. Ik had de grootste lol, want we mochten roken in het tussenstukje tussen de coupés. Je staat dan buiten op een soort scharnierstuk en onder je zie je de rails voorbij schieten. Lachen!

Duiken in Koh Tao:
In Koh Tao verbleven wij weer in een privékamer aan het strand in een leuk stadje Mae Haad Village. De toeristische eilanden zijn duurder in vergelijking met het vaste land. Onze duikcursus en daarbij gratis accommodatie, had Inge van te voren voor ons geboekt, wat erg fijn was. Bij Impian, de duikschool, kregen wij gelijk al informatie en huiswerk mee. Ik dacht dat ik eindelijk van school af was! De cursus duurde 3 volle dagen; ’s ochtends theorie, ’s middags duikoefeningen en duiken. Aan het einde kregen wij een examen waarvan we 12 fouten van de 50 vragen mochten hebben. Eitje! Onze duikuitrusting bestond uit: driekwart wetsuit/duikpak, luchtvest met luchtvoorziening en alternatieve luchtvoorziening, loodgordel, duikbril, flippers, zuurstoffles (8 kilo). Zwaar boven, gewichtloos onderwater. De kans bestaat dat je onderwater iets verliest, dus moesten we vrij zware duikoefeningen onderwater doen.
Deze waren onder andere: duikbril af en op doen, vest uit en weer aan trekken, loodgordel (6 kilo) af en om doen, zwemmen zonder duikbril + kijken onder water, 4 meter omhoog zwemmen in één adem, alternatieve luchtvoorziening delen met je buddy (stel dat je zelf geen zuurstof meer hebt), enz. Je zwemt altijd samen met een buddy. Voor de veiligheid, maar ook voor het plezier! Brigit en ik hadden soms de grootste lol onder water, waarna we het water weer uit onze duikbril moesten blazen. Toch hangen er ook veel risico’s aan het duiken. Je kunt namelijk niet even snel omhoog vanaf 18 meter diepte, vanwege luchtdrukverschillen en
stikstofvergiftiging. Ook moet je goed kunnen klaren / je oren laten ploppen. Anders komt er te veel lucht in je holtes en dat gaat ontzettend pijn doen. Uiteraard is het ook wel handig als je kunt zwemmen, weinig Aziaten bij de duikschool dus. Maar voor deze Zwemmer is dat geen probleem! Als je dan alle oefeningen kent, uitrusting hebt en hebt leren zwemmen, dan zweef je in de zee. En geloof mij, dat is prachtig! Het is een stilte wereld, je hoort bijna alleen maar je eigen ademhaling. De vissen zijn erg mooi, totaal niet bang en hebben een eigen territorium
in het mooie koraal. Als je bijvoorbeeld in het territorium van een Triggerfish (ongeveer 50 cm) komt, of hij zich bedreigt voelt, valt hij je aan. Daar zal je niet dood van gaan, maar wel blauwe plekken van krijgen. Sommige vissen hebben echt een 'glow in the dark' kleur, de een nog mooier als de ander. Helaas heb ik geen zeeschildpadden en haaien gezien, wel Nemo met een kleintje! En uiteraard nog vele andere prachtige vissen. Het was een mooie ervaring en zal in Azië nog vaker gaan duiken. Ik heb niet voor niets mijn duikPADI Open Water gehaald. Ik mag nu 18 meter diep, maar ben nog niet zo zelfverzekerd dat ik alleen met Brigit zal duiken, dus zal er nog wel een duikinstructeur mee gaan.

Koh Toa:
Koh Toa is een erg mooi tropisch eiland met veel strandtentjes die pal op het strand staan. Palmbomen, toeristen, vissersbootjes, hard werkende mensen (hele dag door), erg slecht wegdek en veel duikscholen tekenen het eiland.

Krabi:
Met een prachtige boottocht vaarden we weer naar het vaste land, waarna we een bus namen naar Krabi. Het valt ons op dat de hostels in Thailand meer georganiseerd zijn in vergelijking bij Australië. Wel zijn de bedden 10 keer harder en de kamers zonder airco erg heet. In Krabi verbleven wij 2 nachten, waarvan we de eerste dag regen hadden. 's Avonds ontmoette we Engelse jongens waarmee we naar een lokaal café gingen. Een oudere Thaise man pakte zijn gitaar en begon in het Engels te zingen. En dat terwijl hij geen woord Engels kon praten met ons. Wij zongen en klapten mee en het werd van een saaie avond een top avond! De volgende dag deden Inge, Brigit en ik een kookcursus. De vrouw vertelde met passie over alle ingrediënten en de Thaise keuken. Sommige gerechten waren erg makkelijk, zoals de loempia's. Maar voor het maken van een curry moesten we meer moeite doen. Allerlei ingrediënten moesten gestampt worden tot een curry. Ik vond het leuk, maar Inge en Brigit hadden het op een gegeven moment wel gehad. Tja, meid uit een boerendorp is meer gewent hè! In de Thaise keuken koken ze veel met verse ingrediënten chilli's en pepers. En wat dat betreft ben ik dan weer niet veel gewent. Wat ons opviel was dat het kindje van de vrouw zichzelf wel vermaakte en zijn eigen eten klaar maakte. In Thailand zijn de kinderen denk ik minder eisend als de verwende kinderen in Nederland. Hier spelen ze met een leeg cola blikje, maar hebben dan wel weer de I-phone van vader om games op te spelen. Ze klagen of huilen bijna nooit in het openbaar en liggen overdag achter de marktkramen te slapen. Ook hadden we in Bangkok al bedelende kinderen proberen te negeren, maar toch gaan het aan je hart.

Kho Phi Phi:
Met de boot vaarden we van Krabi naar Kho Phi Phi. Uiteraard weer een prachtig uitzicht over de mooie zee met kleine eilandjes. Op Kho Phi Phi zijn geen autowegen, dus geen auto's of scouters. Wel reden er fietsers en werden er brede karren door de smalle straatjes geduwd. Soms waren de Thaise mannen niet sterk genoeg en moesten 2 sterke Nederlandse meiden helpen de kar de heuvel op te krijgen. Langs de smalle straatjes staan winkels, eettentjes, marktkraampjes en weer veel duikscholen. Net als in Koh Tao had je hier ook weer veel vissersbootjes. Maar het merendeel van de boten waren bestemd voor toeristme. Daar stikte het namelijk van. Iedere avond was er feest op het strand, voorafgaand met vuurshows. Iedere avond dezelfde vuurshows, dezelfde muziek, maar altijd groot feest. Er liepen weer veel spierbundels rond. Dan moet Hugo nog even trainen. Voordat Brigit en ik gingen feesten, speelden we klaverjassen met Inge. Ik had uiteraard het eerste potje gewonnen! Toen konden hun het van mij afkijken en wonnen zij, valsspelers! De dag voordat Inge wegging namen een boottrip. We vaarden naar Monkey Beach, waar duidelijk werd hoe toeristisch deze trip zou worden. Het kleine strandje was bezaaid met mensen en Inge zei als, wie kijkt er zou naar wie. Wij besloten om op de boot te blijven. Daarna vaarden we langs ontzettend mooie bergcliffen die helemaal zijn uitgeslepen door het klotsende krachtige water. Omringt door cliffen zwom ik in de fel blauwe zee, kijkend naar de Aziaten die duidelijk hun eerste duik in het water namen. Daarna vaarden we verder naar Maya Bay, het strand waar de film 'The Beach' met Leonardo Di Caprio. Daar gingen we eerst snorkelen, wat blijft dat toch mooi! Om op 'The Beach' te mogen, moesten we 100 bath betalen, belachelijk maar slim. Daarna liep ik in de voetstappen van Leonardo! Ik kwam hem ook nog even tegen, leuke vent! We volgenden onze trip naar open water, waar we de mooie zonsondergang bekeken. De volgende dag zwaaiden we Inge uit op de pier. Zij zou nog voor één nachtje op Phuket verblijven en daarna terug vliegen naar ons koude kikkerlandje. Het was erg gezellig en we hadden veel gelachen met elkaar. Dan is het afscheid nemen tussen moeder en dochter moeilijker als de aankomst. 's Middags leerden Brigit en ik in de supermarkt Dave kennen, mede-eigenaar van Wild FM. Het klikte en we besloten om met z'n drieën naar het viewpoint te lopen. Halverwege de vermoeiende bloed hete klimtocht moesten we nog even 20 bath betalen om verder te mogen. Hoezo toeristisch? Badend in het zweet kwamen we aan wij het adembenemend viewpoint. Prachtig! Nu konden we pas goed zien dat het eiland echt de vorm heeft een zandloper en drukke middenstuk maar heel smal is. Ook begreep ik dat de tsunami in 2004 alles gemakkelijk heeft weggespoeld. En toch hebben ze er niet veel van geleerd lijkt het, want de strandtentjes en hostels zijn van hout en bamboe wat een golf weer zo vernietigd. Na gezellig gegeten te hebben met onze radiovriend, gingen we vroeg naar bed om de volgende dag fit te zijn. Wij gingen namelijk weer duiken! Ons werd verteld dat hey prachtig is om bij Koh Phi Phi te duiken en aangezien wij hierna naar het binnenland zouden gaan, pakte wij deze kans nog even mee. Het was waar wat ze zeiden, prachtig! Wij hadden een persoonlijke 'divemaster' die ons tijdens de fundive begeleiden. Ondanks dat wij hebben geleerd zelf de uitrusting in elkaar te zetten, werd dit al voor ons gedaan. We hadden 2 duiken, van in totaal bijna 2 uur. En wat is de onderwaterwereld toch geweldig mooi! Het koraal was vooral groen, paars en blauw wat de woningen zijn van de al het leven onder water. Scholen met gele 'Glow in the dark' vissen, leeuwvissen, schorpioenvissen, octopussen, krabben en zelfs waterslangen. Heb ik toch nog slangen gezien tijdens mijn reis! Ons werd ook verteld dat er een kans was dat we leapard (luipaard) sharks konden zien. Deze eten alleen kleine visjes en volgens de divemaster meisjes met rood haar. En ja! We hadden geluk en zagen een Leapard shark! Rustig zwommen we er naar toe en konden we de haai van ongeveer 1,5 observeren. Hij schrok ergens van dus zwom weg richting mij. Ik was oog in oog met een haai en dacht even dat de divemaster geen grapje had gemaakt. Ik pakte mijn zwaard en... Okee grapje, gelukkig zwom hij gewoon verder. Maar wat een vet gave ervaring was dat! Later tijdens de duik kwamen we de tweede tegen, die rustig op de grond lag met zijn baby's om zich heen. Prachtige beesten! Helaas kreeg Brigit erg last van haar oren. Ze heeft erg gevoelige oren en na het halen van onze duikPADI in Koh Tao had ze een ontsteking opgelopen. Ondanks de vervelende pijn, hadden we echt een duik van ons leven gemaakt. Geen woorden voor!

En toen zat er een tattoe op mijn enkel:
Ik wilde al een tijdje een tattoe, maar zette dit nooit echt door. In Koh Phi Phi besloot ik een bamboetattoe te nemen van de zee. Dit eiland is in 2004 getroffen door de tsunami. Water is dus zo krachtig dat het je kan doden, maar je kan er ook weer niet zonder leven. Ook vind ik de zee ontzettend mooi, zeker nadat ik gedoken heb. Uiteraard heeft mijn achternaam 'Zwemmer' ook nog eens te maken met water. En zo kan ik nog wel even doorgaan. (Vader is Waterman, zus is Vis, me moeder drinkt water, enz...) Genoeg redenen om het gewoon te doen! Wel een heel gek idee dat dit plaatje voor de rest van mijn leven op mijn enkel staat.

Thailand:
In Thailand mag je geen toiletpapier door het toilet spoelen. Waarschijnlijk komt het riool uit op de zee en vervuild het papier de stranden. Lekker fris idee als je aan het zwemmen bent! Ook moet je doortrekken met een emmertje met water. Het is wel duidelijk dat de Thai geen goed Engels kunnen, overal zijn spellingsfouten te vinden. Bijvoorbeeld op een menukaart of op een bordje in de wc: 'do not trow any peper in toilet, Thank.' Tot nu toe zijn de meeste inwoners vriendelijk en beleeft, maar ze zijn niet onderdanig. Uiteraard heb je ook locals die chagrijnig worden van alle toeristen en het harde werken in de hitte. Op een boot krijgen de Aziatische mensen een zwemvest, toeristen niet. Ook zijn ze hier van het stickeren als je een boot, bus of toeristische tocht maakt. Prullenbakken hebben ze zelden, waardoor al het afval maar op straat wordt gegooid. Ook het strand van Koh Phi Phi is ernstig vervuild door de vele toeristen en vuurshows met benzine/patrol. Zo zonde van de prachtige natuur! Ze zouden eigenlijk hier cursussen moeten krijgen wat betreft hygiene en afval.

Op naar Chiang Mai:
Na nog een paar avonden gefeest te hebben in Koh Phi Phi namen we de boot naar Phuket. Vanaf Phuket zijn we gevlogen naar Chiang Mai (Noord-Thailand) en beland in een hostel voor €2,50 per nacht! Dat was in Australië 10 keer duurder. Hier blijven we voor 3 nachten om de mooie tempels te bekijken en een jungle trektocht te doen. Olifant rijden, raften, zwemmen in watervallen, slapen in de jungle en nog veel meer. We gaan het allemaal weer beleven. Wat is het toch heerlijk om te reizen! I love It!

Weer bedankt voor het lezen!!! :)
Liefs Pascale