7 januari, Sydney (vakantie met Hugo)

Hallo allemaal!

Daar ben ik weer met een nieuw reisverslag vanuit Australië. Iedereen de beste wensen en een avontuurlijk en speciaal nieuwjaar. Weer ontzettend bedankt voor alle reacties op mijn verslag van de vorige keer en op mijn foto's op Facebook! De afgelopen 3 weken heb ik samen met Hugo mogen reizen door prachtige landschappen en kustlijnen. Het is weer een lang verslag, dus ga er maar weer even voor zitten!

Weerzien met Hugo:
Ongelooflijk hoe zenuwachtig ik was! Ik had sinds mijn afsturen niet meer zo'n buikpijn gehad. Toen ik met de shuttle bus bij het vliegveld aankwam, wilde ik er zo snel uit dat ik in het busje op de grond viel. Gênant... Op het vliegveld bij de aankomsthal stond het vluchtnummer wat Hugo had doorgegeven er niet bij, ik was helemaal in de stress! Gelukkig had de buschauffeur wel medelijden met me en zochten we samen naar de juiste aankomst hal. Toen bleek dat ik nog een uur moest wachten. En wat duurde dat uur lang! Uiteindelijk stond ik met een roos op hem te wachten. Mijn hart ging 400 slagen in een minuut toen ik hem eindelijk weer zag. Ik rende naar hem toe en zal die knuffel en zoen nooit meer vergeten! Onbeschrijflijk! Hugo vertelde over zijn vreselijke vliegreis met huilende kinderen en een schokkende landing. Maar dat alles was het waard om mij weer in zijn armen te hebben zei hij.
Bij het hostel aangekomen, die ik versiert had met kerstversiering, roosjes en hartjes op het bed, dronken we samen een heerlijk koud biertje op ons weerzien. Postbode Hugo gaf mij de kaarten, tekeningen en roos die hij vanuit Nederland moest meenemen van vriendinnen en familie. En toen de nacht... Eindelijk weer samen!

Sydney:
De volgende ochtend werden we heerlijk naast elkaar wakker en wandelden we door de parken in Sydney. 's Avonds gingen we uiteten en maakten we er een heerlijke avond van.
's Ochtends werd ik opeens weer alleen wakker en klopte er iemand op de deur. Hugo had, na een uur in de stad gezocht te hebben, een ontbijtje gehaald! Wat een schat! Met een bootje vaarden we naar Manly Beach toe om daar heerlijk op het strand te liggen. ''Smeer je nou maar in, je huid is nog niet gewend aan deze warme zon!'' Maar nee hoor, Hugo was eigenwijs en was aan het eind van de dag ontzettend verbrand! Daarna gingen we lekker op een terrasje zitten met een hapje en een drankje. Normaal als backpacker doe ik dat nooit, omdat het veelste duur is. Ik ben dan jaloers als ik langs een terras loop, maar nu zat ik er lekker zelf! Na de zonsondergang bekeken te hebben, vaarden we weer terug naar de stad en sliepen we de laatste nacht in het hostel G-day (waar ik ook de 1e week van mijn reis sliep).

Rampendag!:
De volgende ochtend, 19 dec., zouden wij het camperbusje ophalen, waar wij dan tot 4 jan. in zouden gaan touren. Door de receptioniste van het hostel werden wij naar de verkeerde George Street gestuurd, waar wij na een uur lopen met koffer en backpack achter kwamen. Na een bus en taxiritje kwamen we eindelijk aan bij Wicket, de campervan verhuur. Het was een soort hippie busje, met graffiti tekeningen, veel teksten van andere backpackers aan de binnenkant, een klein keukenblad, met koelbox en een koffertje met gaspitje erin. Ik begon als eerste achter het stuur aan de linkerkant met rijden in het hectische Sydney. Wat een ramp! Onze relatie werd meteen flink op de proef gesteld, want Hugo moest kaart lezen (vanaf een klein onduidelijk kaartje) en ik reed. We gingen in Sydney op zoek naar een supermarkt en naar een wegenkaart van Sydney tot Melbourne. Rijdend was dit dramatisch, dus parkeerde we het busje en gingen we weer te voet verder in de warmte van 30 graden. Een supermarkt was makkelijk te vinden, dus haalde we veel boodschappen, bier en een zak ijs voor in onze koelbox. Na 2 uur gelopen te hebben en van hot naar her te zijn gestuurd, belandde we weer terug bij ons busje met een zak half gesmolten ijs, lamme armen, moeie benen, chagrijnig humeur en zonder kaart! Uiteindelijk gingen we rijden richting het zuiden zonder kaart. Maar Hugo en ik zijn zo'n top stel dat wij dit gered hebben zonder ruzie! We kwamen aan bij de stad Wollongong, waar wij die avond en nacht op een camping aan het strand hebben gestaan. Eindelijk het einde van deze rampendag!

Koud en met pijn in ons lichaam werden we wakker. In het zuiden van Australië is het toch een stuk kouder in de nachten en we sliepen in een tweepersoons dekbedhoes in een niet geïsoleerd busje. Ook lagen we op matraskussens die te dun waren en was de houten ondergrond te hard. Dit moest anders! We gingen de stad Wollongong in om het kamperen wat comfortabeler te maken. In een camping kochten we matjes voor onder de matraskussens en Hugo zag ook de gasflesjes die wij nodig hadden voor het koken. 'This is the one, DENK!' zei Hugo tegen de verkoper. Ik kwam niet meer bij! Wonder boven wonder kwamen we ook een kaart tegen van Victoria, waar we in Sydney 2 uur voor door de stad hadden gelopen. Dit was echt onze geluksdag. We gingen rijden en stopten om te lunchen bij Jervis Bay, waar het witste zand schijnt te liggen van de hele wereld. Erg mooi! Maar eigenlijk vonden wij het veldje met kangoeroe's interessanter. We probeerden ze te voeren, maar dat lukte net niet. Als lunch aten we bijna iedere dag noodles met een broodje erin, hier keek Hugo iedere dag weer naar uit! Toen reden we verder naar Kioloa, waar we weer een veld met wel 20 wilde kangoeroe's zagen. Poging twee om ze te voeren volgde. En jahoor, Hugo lukt het weer om een kangoeroe zo gek te krijgen! Toen ik 2 maanden in Australie was zag ik pas mijn eerste kangoeroe, Hugo was hier 5 dagen en had al 2 velden met kangoeroe's gezien en nog een gevoerd ook. Omdat Hugo zo onder de indruk was van de kangoeroe's, was hij vergeten de lichten van het busje uit te zetten. Lege accu dus! Na het aanhouden van een auto en de startkabels gebruikt te hebben, konden we weer verder. Uiteraard moest P(l)ascale weer naar de toilet en sloegen wij een weg in waar openbare toiletten waren. We kwamen uit bij een prachtig stukje van Australië, aan het strand, tussen de bussen, rotsen en bergen. We besloten hier (weliswaar illegaal) te kamperen. We aten op het strand, aan de zee, omringt door rotsen en bergen. Wauw wat was dat een mooie plek! Het was echt onze geluksdag!

's Ochtends ontbeten we weer op het strand en maakten we een wandeling door het national park. Ik heb al vaker wandelingen langs het strand door de bossen gemaakt, maar de bomen, rotsen en de zee blijven een geweldig mooie combinatie. Een lange dag rijden volgde. Toen we namelijk aankwamen bij Bega, waar we in eerste instantie zouden overnachten, besloten we alvast de Snowy Mountains in te gaan. We reden echt door de bewolking en mist heen. Met zicht van max. 3 meter reed Hugo over de bergen met haarspeldbochten, mijn hart zat in mijn keel, maar gelukkig is Hugo de rust zelve! Boven op de bergen kwamen we een dorpje met een camping tegen. Hier besloten wij te overnachten. Naast de camping was een kantine, waar wij met een aantal lokale bewoners een biertje gingen drinken. De een was nog gekker als de ander en we ontmoette de dubbelganger van Katherine (die niet zo grote vrouw uit Winkel). Toen wij hier zaten ging mij telefoon. Peter Carcary, van de paardenfarm in Ayr, belde mij. Hij wilde bij mij in februari in Nederland langskomen, helaas dan ben ik in Thailand. Wel leuk om hem weer even gesproken te hebben. Na nog een potje Yatzee gespeeld te hebben, gingen Hugo en ik ons klaar maken voor de ijskoude nacht die ons te wachten stond. De waxinelichtjes lieten wij branden (was veilig hoor) en met 2 broeken, 2 truien, kerstmuts (gekregen van Sylvia) en sokken kropen wij dicht tegen elkaar aan. Het was ijskoud, maar als ik hier zo aan terug denk had het ook wel weer wat speciaals.

Over de toppen van de bergen reden we de volgende dag weer verder. Het was daar erg droog, woestijnachtig en het leek ons verschrikkelijk om hier te moeten wonen. We reden richting de Kosziosko, de hoogste berg van Australië. We zagen een beetje sneeuw liggen op de top van de ontzettend hoge en lange berg. Toen kwam bij mij evengoed nog het echte kerstgevoel naar boven, dus pakten we de kerstmutsen weer en gingen we 'met de sneeuw' op de foto (zie Facebook). Na de fotosessie besloten we de kortste weg naar de zuidkust te nemen en deze was door de onbewoonde wereld heen. We begonnen aan de route, maar wisten niet zeker of wij wel goed reden, dus vroegen wij het (op mijn aandringen) aan zo ongeveer de enigste bewoner. We reden goed, maar ze vertelde dat ons een gevaarlijke en pittige rit stond te wachten waar we een volle tank benzine voor nodig hadden. Wij reden dus weer 20 km. terug naar het vorige dorp om bezine en water te halen en begonnen voorbereid aan de pittige rit. Ik begon met rijden toen het nog redelijk veilig was en we kwamen aan bij een adembenemend uitkijkpunt. Toen zagen we de route die ons te wachten stond. Dwars door en over het enorme Kosziosko gebergte (National Park), zagen we een dun zand weggetje lopen langs de ontzettend steile afgronden. Ik ben mans en dapper, maar dit durfde ik toch niet te rijden. Gelukkig vond mijn stoere en kalme Hugo dit prachtig om te rijden! Als ik naar de afgronden keek die soms eng dichtbij kwamen, gilde ik het soms uit. De rit was zeker gevaarlijk en pittig, maar ook ontzettend mooi en speciaal om te mogen ervaren. Dit had Hugo altijd al een keer willen doen. We hadden de bergen overwonnen en we waren erg trots op onszelf! Het werd steeds later en het begon te schemeren, maar we reden nog steeds in de bergen en hadden nog geen een camping of overnachtingsplek gevonden. Het was echt de onbewoonde wereld hier! Uiteindelijk kwamen we aan bij een dorpje met een camping, gelukkig! We zochten een plekje om te staan, deden de achterklep van het busje open en zagen wat de onverharde wegen hadden veroorzaakt. Alles bruin, stof en zand! We zaten op een camping waar de kangoeroe's rond sprongen, wat zijn het toch grappige en mooie beesten. Om 24.00 was ik dat eindelijk 23 jaar! We vierden het met een biertje en ik kreeg twee kado's. Van Sylvia kreeg ik mooie veren oorbellen (die ze in NL aan Hugo had meegegeven) en van Hugo kreeg ik prachtige zilveren gedraaide oorringen.

Op mijn verjaardag namen we 's ochtends een duik in het ijskoude smeltwater uit de bergen, waarna we onze rit weer vervolgden. We lieten het gebergte achter ons en belandde op de snelweg, waar ik achter het stuur met 100 naar de zuidkust croste. In Foster stonden we op een gezellige camping en nam Hugo mij lekker uiteten. In veel restaurants moet je je bestelling doorgeven aan de balie, drinken en eten aan een aparte balie/bar. De serveersters komen het dan brengen. Na het eten belde ik met mijn zus en ouders. Het is dan toch wel vreemd om voor het eerst je verjaardag zonder familie en vrienden te vieren. Ik was daarom ook erg blij dan Hugo wel lekker bij me was. Toen wij weer terug waren op de camping kwam Dirk (mijn skone vader) via streetview op visite. We proostten nog lekker op mijn verjaardag!

Hugo en ik besloten een relaxe dag te houden. Het was tijd om onze kleding te wassen, aangezien Hugo geen onderbroek meer over had. En als jullie denken dat de was zo maar ging, hebben jullie het fout. De eerste wasronde was de was niet schoon, te veel kleding bij elkaar gedaan. Dus moesten wij het in twee wasmachine's wassen, waarna het redelijk schoon was. Toen ging de was de droger in, niet droog. Nog een keer de droger in, niet droog. Uiteindelijk hebben we de was opgehangen bij windkracht 10, zonder knijpers! Stel je dat maar eens voor. De onderbroeken vlogen bijna de tent van de buren in. Na het was avontuur reden wij naar het zuidelijkste punt van Australië, door het National Park heen. We stopten voor een wandeling door de bossen en bergen en kwamen uit bij een hoog uitkijkpunt. Toen kwam Hugo zijn hoogtevrees weer een beetje naar boven. Hij had dit niet tijdens de gevaarlijke rit door het gebergte, maar dus wel bij een misschien half zo hoge berg. Het blijft een aparte! Uit de bossen namen we een soort dennentakken mee als kerstversiering voor in ons busje. We reden door naar de camping, waar wij erachter kwamen dat het echte zuidelijkste punt niet te bereiken was met de auto, maar 25 km lopen was. Mijn moeder en mijn zus hadden dit waarschijnlijk wel gedaan (mijn zus liep zelfs rondje Texel toen ze zwanger was), maar Hugo en ik besloten lekker op de camping te blijven. Op het menu stond kangoeroe vlees met sperziebonen en gebakken aardappelen, dat maakte kookprinses Pascale wel even voor haar lieftallige vriend klaar. Het smaakte heerlijk! 's Avonds kwam ik erachter dat het toiletgebouw 100 meter bij ons busje vandaan was. Leuk, met zo'n zwakke blaas als die van mij!

Op 1e kerstdag had Hugo een heerlijk kerstontbijtje gemaakt en het tafeltje in de kerstsfeer gebracht. Gezellig! We hadden deze dag als doel om voorbij Melbourne te rijden naar het begin van de Great Ocean Road, Torquay. We reden langs een MacDonalds waar je gratis WiFi verbinding hebt en we gingen skypen met mijn ouders (die Hugo wakker belde) en met Dirk (die ons ging filmen met onze kerstmutsen op. Dit filmpje is heel Beentjes al door gegaan hoorden wij). Ook lieten wij ons mooie hippie busje zien. Bij Melbourne namen wij de verkeerde afslag, maar na een heerlijk 30 cent ijsje bij de MacDonalds, waren we weer gekalmeerd en reden we vlekkeloos langs Melbourne. Eerste kerstdag sliepen wij vlakbij Torquay op een afgelegen parkeerplaats bij het strand en aten we als kerstmaaltijd kangoeroe vlees, gebakken aardappelen en witte bonen in tomaten saus. Het was een vreemde 1e kerstdag. Dan besef je je wel even dat het toch altijd fijn is om dit met familie en vrienden te vieren. Maar gelukkig waren wij samen!

2e kerstdag begonnen we aan de Great Ocean Road. In het begin was er nog weinig te zien en te beleven. In mijn informatie boekje stonden rockpools beschreven in Airley's Inlet, die gingen we zoeken. Na een uur rondjes rijden en uitleg van een graag-pratende Australiër, vonden wij uiteindelijk DE rockpools. Het waren eigenlijk niet veel meer als twee vijvertjes om te pootjebaden, maar we hebben erin gezeten. Wel was daar een erg mooi afgelegen stuk strand, omringt met rotsen, bergkliffen, blauwe lucht, zon en de zee, waar Hugo en ik in slaap vielen. De Great Ocean Road was ontzettend druk met toeristen, het was namelijk zomervakantie in Australië, dus besloten we op tijd een campingplekje te vinden in Appolo Bay. Uiteindelijk stonden we voor $50,- in de voortuin van de camping, voor de receptie. Ondanks deze domper hadden we wel een deken/slaapzak gevonden, waar wij al een aantal dagen naar opzoek waren. Nu hadden we het eindelijk niet meer koud 's nachts! In deze winkel stond een zuid-afrikaanse medewerker, die ons verstond en napraatte. Gelukkig hadden we niets naars over deze man gezegd tegen elkaar. Na het douchen gingen wij lekker uiteten van het geld dat mijn ouders mij kado hadden gedaan. Het was heerlijk! (wat ook te merken was aan de prijs!) We zaten mooi, dronken nog een lekker biertje en hadden toch nog een kerstgevoel.

Na een nacht weer lekker geslapen te hebben onder een warm deken, reden we verder op de Great Ocean Road. We reden langs ontzettend mooie kustlijnen op de wegen op de bergkliffen. We kwamen aan bij de 12 apostelen, waar niet alleen wij nieuwsgierig naar waren. Het was daar niet normaal druk en het stikte er van toeristen, voornamelijk Aziaten. De 12 apostelen zijn hele hoge rotsen in de zee die vroeger aan het vaste land zaten, maar door de krachtige zee los zijn komen te staan. Het was een heel bijzonder en mooi uitzicht op deze enorme rotsblokken. Toen wij verder reden zag ik een bordje voor een uitlaatplek voor bootjes. Ik reed hier naartoe en we belandde op een ontzettend prachtige plek, eigenlijk nog mooien dan de 12 apostelen. We stonden zelf op de rotsen en hadden een onbeschrijflijk mooi uitzicht op de zee met zijn ruige en bijzondere kustlijn. Opeens schreeuwde Hugo dat ik naar hem toe moest komen, ik verstond 'EEN ROCK, EEN ROCK!!'. Ik dacht bij mijzelf, tja daar heb je er hier wel meer van. Maar hij bleek te zeggen 'EEN ROG, EEN ROG!!'. Hij zag namelijk een enorm grote rog van minstens 1,5 meter in de zee zwemmen. WAUW! Tijdens het snorkelen in Cairns had ik mij laten vertellen dat het heel zeldzaam is als je een grote rog ziet zwemmen, en wij zagen die gewoon even onder ons zwemmer!!! Hugo en ik volgden de rog totdat we deze niet meer konden zien, het was een heel bijzonder moment. Wij genoten nog even na op de bootjes uitlaatplek, waar we op het strand zaten en tussen de rotsen door naar de zee keken. Wat voelden wij ons gelukkig! Wij sloten de Great Ocean Road met dat moment af, waarna wij begonnen met de terug wel richting Sydney. We reden langs een regenwoud, waar wij een wandeling deden door de bossen naar de hele mooie watervallen. Omdat de weg naar dit bos toe ook weer onverhard was, zat ons busje weer onder het stof. Fijn! We sliepen op een rustplaats voor truckers vlakbij Colac samen met een Australische man met zijn twee kinderen. Hier dronken we gezellig een biertje mee en hoorden wij zijn reisverhalen door Australië aan. Wat is Australië dan toch groot!

Om 5.00 werden we allebei wakker en besloten wij alvast te gaan rijden en dan 's middags te relaxen. Het was ook heerlijk rustig op de weg en we waren snellen als verwacht voorbij Melbourne. 'Wat zullen we gaan doen?' Op de kaart zagen we een groot meer bij Alexandra, daar zouden we heen gaan. Maar onderweg hier naartoe zagen wij een bordje van een 'Timbertrain'. Dit bleek een museum en ritje te zijn met een locomotief. Een echtpaar had dit helemaal zelf opgezet en gemaakt. Omringt door bergen een treinrails, met een museum erbij, een droom die uitkwam voor hun. In dit museum hadden ze onderdelen van de eerste auto staan en nog veel meer authentieke onderdelen. Hugo en ik gingen met de locomotief mee en maakte een heel mooi ritje door de bergen met prachtige uitzichten. Hier spraken we met een vrouw die in Opmeer was geweest bij de landbouwdag. Wat een toeval! Van het echtpaar kregen wij veel informatie over bezienswaardigheden in de omgeving. We besloten naar een afgelegen stuk rivier te gaan vlakbij Seymour, waar we konden zwemmen en overnachten. Dit was helaas niet makkelijk te vinden en ik was bekaf (al om 5 uur op), dus besloten we eerst een uurtje op bed te gaan liggen. Na dit uur vervolgden wij onze zoektocht naar de rivier. We reden nog geen 20 meter verder waar de afslag was naar de rivier, waar we zelf het hek moesten openen en tussen de koeien en wildroosters het pad over reden. Uiteindelijk kwamen we aan bij een prachtig plekje aan de rivier omringt door bossen. Hier hebben we de rest van de dag heerlijk gelegen en gekampeerd. Er was een hele sterke stroming in de rivier en ijskoud water, dus dat was er snel in om af te koelen en er meteen weer uit. Hier zagen we ook een wilde jonge koala in een boom! Dat was ook weer heel bijzonder, wat heeft die Hugo toch een mazzel! 's Avonds waren we, voor de verandering, aan het Yatzee spelen met ons laatste waxinelichtje. Na wat improvisatie hadden we goed licht door middel van een kapotte theebeker, kaarsvet en toiletpapier. Ik had uiteraard weer gewonnen!

De volgende dag besloten wij om een stuk van de Outback door te rijden. Grotendeels van Australië is namelijk outback (woestijn, heet, droog) en wij vonden het leuk om dit ook te ervaren. Met een volle tank en water reden wij voorbereid de Outback in. Koeien en schapen staan hier te grazen op velden met dood gras, er staan af en toe rijtjes bomen en heel zelden kwamen wij een veld tegen met ontzettend groen gras. Hoe dit kan en waarom hier dan niet het vee op loopt, blijft een vraag. Om de 50 km ongeveer kwamen we langs een dorpje, waar voornamelijk oude huizen stonden en waar, in onze ogen, niets te beleven viel. In Deniliquin stopte wij voor een snack bij de Mac in de outback! We reden naar Jerilderie om daar te overnachten. Het was ontzettend warm, dus namen we een heerlijke duik in het zwembad. 's Avonds ging Hugo koken terwijl hij omringt werd door zwermen muggen. En dan toch nog een geweldige maaltijd op tafel zetten. Gebakken aardappels, schnitzel, spinazie en zelfs met een eitje erbij. En dat op maar 1 kookpitje, wat een keukenprins!! Die avond hebben wij nog lang gejaagd op de muggen, maar gelukkig 's nachts niets gehoord.

Na heerlijk samen te hebben gebadderd stond ons een lange dag rijden te wachten. Het was namelijk al 30 december en wilde met oud & nieuw weer in Sydney zijn. We kwamen langs The Rock, die als bezienswaardigheid op de kaart stond aangegeven. Dit was op Aboriginal terrein. Ons viel op dat op de informatieborden de aboriginals niet werden genoemd. Ik merk wel vaker dat de 'westerse' Australiërs zich schamen voor de criminele aboriginals (velen snuiven ook benzine) of zich schamen voor het feit dat zij de aboriginals hebben verdreven naar de outback. Na deze Rock te hebben bekeken vanaf de grond, zagen we nog een hele grote hagedis (1 meter) in de boom klimmen. Voor de rest was het die dag verstand op nul en doorrijden. We reden tot 150 km voor Sydney, waar we een slaapplek zochten. Het was inmiddels al 20.00, dus ik vond een plekje op een parkeerplaats in een stadje wel prima, maar Hugo wilde toch verder zoeken. Uiteindelijk belandde we op een hele mooie plek in een natuurpark met hele bijzondere vogels, dit dankzij Hugo!

's Ochtends besloten wij alvast in dat stadje bier en ijs te halen voor oudejaarsavond, waarna we richting Sydney reden. Wij zagen er ontzettend tegenop om in het hectische Sydney een plekje te vinden om gratis te overnachten. We moesten zoeken naar een plekje vlakbij Tarongo Zoo (Noord-Sydney), omdat wij daar hadden afgesproken met Brigit, Andries en Heleen die ik in Brisbane heb ontmoet. Door mijn kaartlees kunsten en door Hugo's kalmte reden we zonder fouten naar deze dierentuin en vonden we al snel een mooie plek aan de rand van het national park. Helemaal top! Proost! Met een koelbos vol bier en ijs liepen Hugo en ik naar het strand waar wij met de anderen hadden afgesproken. Alweer een top plek! In onze korte broek / rokje vierden we oud & nieuw op het strand in Sydney. Hugo en ik blikten terug op het jaar. Het was voor mij een top jaar: afgestudeerd en het reizen. Maar ook dacht ik weer even aan degene die niet meer van het leven mogen genieten, onder anderen Misha en Renate. Hopelijk hebben hun samen oud & nieuw gevierd in de hemel met een Jagermeister Red Bull en met een Rose Biertje! Na hier weer even bij stil te hebben gestaan was het vuurwerk adembenemend mooi. Enorme gekleurde vuurbollen schoten de lucht in, onbeschrijflijk mooi! Het was een hele speciale oud & nieuw, maar wel heel anders dan dat we gewent waren met familie en vrienden.

De volgende ochtend werden we brak wakker en gingen we op zoek naar de dichtstbijzijnde camping aan het strand, om daar de laatste dagen met elkaar te relaxen. Rond Sydney was geen enkele camping te vinden, dus belandde we weer in Wollongong (waar wij ook onze rit begonnen). Daar stonden we op een (dure) mooie camping aan het strand, prachtig! We genoten hier nog even van het samen zijn! Lekker op het strand liggen of luieren in het busje. De zee was hier erg wild en de laatste dag zwommen en sprongen we door de wilde golven. Toen we terug liepen naar het busje besefte Hugo zich dat hij de sleutel van het busje in de broekzak van zijn zwembroek had gedaan. Ow wat erg!!! We gingen er eigenlijk al vanuit dat deze niet meer in zijn zwembroek zou zitten, nadat we in de wilde zee waren geweest. Maar er zat gelukkig een engeltje op onze schouders, want de sleutel zat er gewoon nog in! Ongelooflijk! We zijn daarna ook nog lekker uiteten geweest in een restaurant waar je apparaatje krijgt die gaat trillen, bliepen en flikkeren wanneer je je eten kan ophalen. Hoezo luie medewerkers...

Toen was de dag aangebroken dat we 's avonds weer van elkaar afscheid moesten nemen. Eerst brachten wij die dag onze spullen naar het hostel waar ik deze nachten zou verblijven, waarna we het busje weer wegbrachten naar Wicket (verhuur). Wel gek, want het voelde echt als ons busje. De matjes en deken hebben we daar achter gelaten voor de volgende gebruiker. Toen we naar het treinstation liepen, zat er een zwerver op de grond. Ik was echt van plan om terug te gaan om de matjes en deken op te halen, maar toch besloten we met mijn in mijn hart om door te lopen. Voordat ik Hugo weg bracht naar het vliegveld, aten we nog een hapje in een cafe en dronken we nog een lekker biertje samen. 's Middags had ik een shuttelbus geregeld voor naar het vliegveld. Wij wachten en wachten, geen bus! Ik bellen, geen boeking! Potverdorie! Uiteindelijk zijn we met de trein naar het vliegveld toe gegaan en waren we nog op tijd. Het afscheid was moeilijk en als ik er nu weer aan terug denk schieten de tranen in mijn ogen omdat ik hem nu alweer mis. Maar we moeten er ook weer geen drama van maken, er zijn ergere dingen op de wereld. En als ik terugkom van mijn reis in juni, kunnen we de rest van ons leven bij elkaar zijn!

Momenteel is Hugo alweer lekker in de kou aan het werk en kijk ik uit naar 3 weken Tasmania. Ik vlieg morgen, dinsdag 8 jan., naar Hobart op Tasmania toe. Dit is een eiland onder Australië was nog wel bij Australië hoort. Hier ga ik voor 3 weken in een hostel 2 uur per dag werken voor gratis overnachtingen. Ondertussen ga ik dat het eiland bekijken. Ik hoorde net van Hugo dat daar momenteel veel bosbranden zijn, dus hopelijk gaat alles wel gewoon door. 1 febr. vlieg ik terug naar Sydney en 2 febr. vlieg ik naar Bangkok en gaat mijn avontuur in Azië beginnen, waar ik ontzettend naar uitkijk!

Na 5 uur te hebben gedaan over dit verslag, vind ik het wel weer welletjes en ga ik weer afsluiten. Ik ben best zenuwachtig om naar Tasmania te gaan, voor het eerst alleen vliegen! Maar het zal allemaal wel goed komen!

Tot horens maar weer lieve mensen!

Heel veel Liefs van Pascale Xxx