2 februari, Hobart

Hallo allemaal!!!

Wat vliegt de tijd! De fantastische 25 dagen in Tasmanië zijn alweer om. Ik zal jullie het niet aan doen om iedere dag te beschrijven, maar een aantal mooie ervaringen met jullie delen. Toch bied ik alvast mijn excuus aan vanwege het belachelijk uitgebreide en lange verslag dat jullie moeten lezen. Maar uiteraard mens ik jullie weer veel leesplezier. Onderaan het verslag heb ik een soort samenvatting gegevens van mijn ervaringen in Australië.

Alleen vliegen:
Dat was buikpijn van de zenuwen! Ondanks ik nu al een aantal keren heb gevlogen, ben ik iedere keer weer ontzettend zenuwachtig. Het was een mooie vlucht met prachtige kustlijnen en het adembenemende bergachtige landschap. Toen we over Tasmanië vlogen zag ik een aantal bosbranden en verkoolde stukken land. Triest om te zien. Gelukkig landde deze vlucht weer veilig en kon mijn buik weer ontspannen.

Transit Backpackers:
Ik verbleef voor 25 dagen in hetzelfde hostel, Transit Backpackers. Ik werkte 2 uur per dag in de schoonmaak voor gratis accommodatie. Toen ik 's ochtends brak aankwam kreeg ik een warm welkom van het personeel. Ze waren ontzettend blij met mijn komst omdat er net 2 werkende backpackers weg waren gegaan. Ik ging meteen maar aan de slag, zodat ik daarna weer naar bed kon. Tijdens het schoonmaken leerde ik meteen veel backpackers kennen en het hostel voelde vertrouwd, veilig en gezellig. De bosbranden speelden een grote rol in Tasmanie en dus ook in Hobart. Ik zat gelukkig veilig, maar ze kwamen wel eng dichtbij. Soms rook ik de rook en kon je deze ook zien. Drie gebouwen waren afgebrand in 2 weken. De bosbranden, branden in gebouwen en de overstromingen in New South Wales Australie waren de gesprekken en het nieuws van de dag.

Mijn vrienden:
Ik schrijf 'mijn vrienden' omdat het soms echt zo aanvoelde. Ik heb ontzettend veel bijzondere nieuwe mensen leren kennen. Ik sliep deze 3 weken op de kamer met Stephanie, die één dag voor mij aankwam in het hostel. Een Frans-Canadese meid waar ik veel mee optrok. Altijd vrolijk, vriendelijk en slim. Topwijfie! Op onze kamer sliep ook een stelletje, Ssu (taiwanese) en Maxim (duitser). 2 totaal verschillende mensen die elkaar tijdens hun reis hadden gevonden. Prachtig om die liefde eraf te zien stralen. Dan mis ik mijn Hugo toch wel erg! Degene die ik niet zal missen is de vreselijk snurkende Ier. Ik dacht echt dat hij soms stikte van het snurken! Soms waren de Ieren en Schotten trouwens echt niet te verstaan. In het hostel waren veel Aziaten en Fransen. Er is namelijk veel boerderij werk in Tasmanië en daarvoor hoef je geen goed Engels te kunnen. Toch probeerden ze wel Engels te praten en ze vroegen mij soms om hun sollicitatie brief na te kijken. Wie had ooit kunnen denken dat ik nog goed werd in Engels terwijl ik op mijn examen een 3,5 had!? Aziatische mensen vind ik fascinerend om naar te kijken en mee te praten. Altijd beleeft, kokkerellen, samen eten en altijd hard werken voor hun geld. Er waren 3 Koreaanse meiden die mij steeds wilden knuffelen en aan mijn haar wilde zitten. Fantastisch! Ook waren er veel gezellige mooie fransen mannen, die vaak voor een hele groep kookten. Het voelde dan echt als een familie diner. Ik kon het ook goed vinden met een Engelse meid, Laurisa. Ze had een ontzettend luide stem, haar hart op tong, rookte als een ketter en werd graag dronken. Op een gegeven moment was ik toch ook wel blij dat ze wegging. 2 Nederlandse gezellige jongens verbleven ook een weekend in het hostel. Met één van die jongens, Bart, zat ik in hetzelfde hostel in Sydney in september. Ik heb zelfs een foto van Defqon (hardcore feest in Sydney) waar hij achter mij zit in de bus. Hij herkende mij meteen, maar aangezien ik mijn ogen niet zo erg open heb voor andere jongens, herkende ik hem niet. Maar wat is het wereldje dan ook weer klein. Ik had erg veel bewondering voor een Japanse meid die, ondanks dat ze doof was, de reis van haar leven maakte. Wat een mooie persoonlijkheid had zij! En dan waren er ook nog Benji en Alix, twee Australische vrienden die naar een huis in Hobart op zoek waren. Ze hadden een alternatief uiterlijk, zwarte haren en skater/gotic kleding. Erg vriendelijk en gepassioneerd door tekenen en free jumping (over gebouwen springen). Alix heeft voor mijn een tattoe getekend (op papier); een vliegende zwaan met de tekst 'Take your Freedom & Enjoy every Moment'. Wat vinden jullie ervan? En als jullie denken dat ik nu wel iedereen gehad heb, hebben jullie het fout. Collin, een Australische man van 65 jaar, is ongeneeslijk ziek en woont al 2 jaar in het hostel. Velen denken dat hij de baas is, want zo doet hij zich soms voor. Hij noemde mij altijd 'darling' en leerde mij de spelregels van Cricket. Hij wilde cricket kijken, ik tennis... Discussie volgde! Hij won. En dan wonen er 2 jongens met een verstandelijke beperking, grage praters waren dat! Kristel verbleef ook in het hostel, totdat ze een huisje gevonden had. 17 jaar, naïef, veel problemen, een game verslaafde vriend, geen familie, geen vrienden, geen geld, geen baan, geen school. Wat heb ik dan een geluk en alles voor elkaar!
Zo heb ik de afgelopen 25 dagen ontzettend veel bijzondere mensen leren kennen, waardoor mijn passie voor de verscheidenheid in de mens steeds groter wordt. Toen we op een avond ontzettend gezellig met 7 verschillende nationaliteiten aan één tafel zaten, werd stiekem een beetje emotioneel omdat ik dat zo mooi vond! Die nuchtere west-friese meid zit evengoed nog wel in me hoor, wees maar niet bang.

Tripjes:
- Samen met Stephanie (frans-canadese) huurde ik een gratis fiets om naar het Mona museum te gaan. Dit schijnt één van de beste musea te zijn van de wereld. Het thema was 'liefde en dood'. Ik heb de hele tijd in het museum rond gelopen met een bang en vies gezicht, vreselijk. Er waren lelijke schilderijen van seksende mensen en etalage poppen met afgehakte geslachtsdelen met bloed eruit. Schilderingen van mensen die seks hadden met een dier en een ruimte vol met grafstenen. Sorry voor mijn beschrijving, maar dan is mijn gezichtsuitdrukking en gevoel beter te begrijpen. Het vreselijkste vond ik de zwarte doolhof met op het eind een hokje van 1x1 meter, met een spiegel als plafond. Daardoor leek het net alsof er mensen boven je waren opgehangen, maar in werkelijkheid zag je je eigen van bovenaf. Ik schreeuwde het uit en stootte bijna mijn hoofd tegen de lage uitgang. Een apart schokkend museum, zal ik het maar noemen.

- Samen met Doriane uit Frankrijk heb ik gefietst naar de Botanic Gardens. Super mooie tuinen gebaseerd op verschillende landen, culturen en tempraturen. De Japanse tuin vond ik het mooist, met de gekleurde bruggetjes, kleurrijke bloemen en een sprookjesachtige impressie.

- Laurisa (engelse) en ik hadden als plan om de Mount Wellington te beklimmen. 1270 meter hoog verspreid over 14 km wandelpaden. 3 á 4 uur wandelen werd ons verteld. Na de avond ervoor gedronken te hebben en laat naar bed te zijn gegaan, kwam ons plan die dag toch in uitvoering. We gingen goed voorbereid op pad; zonnenbrand, water, eten, wandelschoenen, gerekt en gestrekt en met de gedachte dat we er 4 uur over zouden doen. Het waren steile rotsachtige wandelpaden waar soms water overheen stroomde, dus glad was. We besloten alleen te stoppen als dat echt nodig was. Onderweg naar de top hadden we al ontzettend mooie uitzichten, wat ons stimuleerden om verder te lopen. De laatste 2 kilometers waren het zwaarst. Aan de rand van de berg omhoog 'klimmen' over de keien met trillende benen vanwege de hoogte. Je keek direct de afgrond in, als ik was gevallen, had ik dit verslag nu niet kunnen schrijven. Laurisa liep voorop, maar ze ging steeds langzamer, wat mij nog meer de tijd gaf om naar beneden te kijken. Ik besloot alvast vooruit te lopen, voor mijn eigen veiligheid. Laurisa kon de laatste kilometer bijna niet meer lopen, maar ze had uiteraard geen andere keuze dan door te bikkelen. Bekaf, bezweet, sprakeloos en trots kwamen we eindelijk bij de top! Wauw!!! We hadden een uitzicht over heel Hobart en omstreken. We konden misschien wel 100 km ver kijken. Met onze rood aangelopen gezichten keken we uit over de grote glimmende grijze stad omringt door de groene bossen, gele dorre weilanden, enorme bruine bergen, blauwe lucht en de witte wolken. We hadden geluk dat het niet erg bewolkt was, waardoor we bijna een 360 graden uitzicht hadden. Fantastisch! Het was alsof ik in een vliegtuig zat en uit het raam keek. Zo hoog! Na water te hebben gekregen van aardige backpackers die een camper hadden, vervolgden we onze weg terug naar beneden. We besloten over de autoweg terug te lopen. Naar bedenen over de keien vonden we toch een beetje te gevaarlijk. Toen we na 5 kilometer een lift kregen aangeboden, zei ik gelijk 'No thanks, we are fine', maar Laurisa smeekte me om samen in te stappen. Opa zat al tussen de kinderen achterin gepropt om voor ons ruimte te maken, dus dit aanbod konden we ook niet afslaan. We werden bij de bushalte, onderaan de berg, afgezet. De bus kwam gelijk aangereden, dus waren al snel weer in de stad. Toen we uit de bus stapten voelden we pas wat de bergbeklimming met onze benen had gedaan. Bijna kramp! Dat werd weer even rekken en strekken. Uitgeteld aangekomen bij het hostel, had een biertje nog nooit zo lekker gesmaakt! Wat waren we trots! Daar moest uiteraard op gedronken worden!

- Van Collin (de oude man) kreeg ik een ticket voor het Mofo Festival, waar ik anders $90,- voor moest betalen. Wat een lieverd! Er was maar 1 ticket, dus ging alleen heen. Hobart is een vrij artistieke stad, wat terug te horen was in de muziek. Een grote band met blaasorkest, een zanger en zangeres met een unieke stem en er werd gebruik gemaakt van kleureffecten passend bij de muziek. Heel Hobart was hier voor uitgerukt! Uiteraard had het gezelliger geweest als ik samen met iemand anders heen ging, maar ik heb mij prima vermaakt alleen.

- Samen met Stephanie en Yc (dove Japanse meid) fietsten we naar het Knocklofty Reserve in Hobart. Yc had nog nooit op een heuvelachtig wegdek, tussen de auto’s gefietst dus dat was best wennen. Hobart is ontzettend heuvelachtig, dus onze conditie werd op de proef gesteld. Yc had verreweg de slechtste en gaf op een gegeven moment aan dat ze niet meer kon. De gaf het gebaar van overgeven, dus we wisten dat het serieus was. Na 15 minuten rust te hebben genomen, besloten we te voet verder te gaan. Maar wat was het stijl! Uiteindelijk kwamen we bij de bossen aan waar verschillende wandel en fiets routes waren. Wij liepen naar een mooi kijkuit punt, waar we op een bankje meer van de gebarentaal leerden. Ik had op de Hogeschool van Amsterdam als keuzevak Gebarentaal gekozen en dit voor 7 weken geleerd. Uiteraard was ik daarvan veel vergeten, maar toch ging ons gesprek vrij goed. Als we echt niet wisten wat we bedoelden, typten we het in onze mobiel. Weer een bijzondere ervaring dus. En potsiedorrie, wat heb ik veel bewondering voor haar! Ik heb haar nu zelfs als Facebook vriend!

- Australia Day! De avond voor Australia Day waren Stephanie en ik naar een bar geweest, waar een goede DJ scheen op te treden. De DJ was slecht, maar de avond was super gezellig. En wat hadden we gelachen om de jongens daar, die absoluut niet konden dansen. De volgende ochtend (Australia Day) moest ik er weer vrij vroeg uit om 2 uurtje schoon te maken, daarna schoof ik aan bij de Nederlanders Bart en Geert. Die begonnen om 12.30 met hun eerste biertje. Tja, en dan kun je natuurlijk niet achter blijven met de Goon (DE goedkope wijn). Het was Laurisa’s laatste dag, dus die was om 14.00 al dronken en best vervelend. We waren opgelucht dat ze rond 15.00 eindelijk weg was. Ons plan was eigenlijk om naar een feest te gaan in Hobart, maar omdat Bart, Geert, een andere Nederlandse man en ik zo gezellig zaten zijn wij de hele dag bij het hostel gebleven. Om 19.00 was er een gratis bbq in het hostel, wat veel mensen aantrok. Een ontzettend gezellig avond volgde. Bart kwam met gezichtsverf aan, waarmee ik Geert zijn gezicht begon te beschilderen. Daarna Bart, daarna mijn eigen gezicht. Uiteindelijk ging ik helemaal in het verven op en heb ik iedereen zijn gezicht beschilderd. Iedereen die in het hostel verbleef, ongeveer 100 mensen, had ik groene en rode wangetjes gegeven. Fantastisch!!! Het was een heerlijke dag en kreeg toch wel een soort van band met de Nederlandse mannen. Dan is het toch wel weer jammer dat je na een paar dagen weer afscheid neemt en weet dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer zal zien.

- Samen met Bart, Geert en Stephanie bezocht ik het Bonorong Wildlife Sanctuary. Hier konden wij de Tasmanian Devil bewonderen. Dit beestje is een kruising tussen een hond, varken en beertje en heeft de op één na sterkste kaak van alle dieren (na de haai). Zijn zicht gaat maar tot 2 meter en hij rent zo snel als een kip, dus zo gevaarlijk is het beestje nou ook weer niet. Wel heeft hij een hele goede reuk die tot 10 kilometer ver gaat. Dus als er iemand in de bossen overlijdt, zorgt de Tasmanian Devil ervoor dat deze wordt opgeruimd. ‘ De stofzuiger van de bossen!’ wordt hij ook wel genoemd. Ook konden we hier grote koala’s bewonderen. De grootste koala’s leven in Tasmanie. Hoe noordelijker je kom in Australië, hoe kleiner ze worden. In het noorden is het namelijk warmer, dus hebben ze minder energie om te groeien. Koala’s eten alleen maar van de eucalyptus bomen en de gids vertelde dat je de poep van een koala gewoon kan eten en stopte een keutel in zijn mond. Bah, dat ging mij dan weer even te ver om dit na te doen. Wel heb ik er aan geroken en het rook inderdaad gewoon lekker naar eucalyptus. Ook liepen de kangoeroes los rond. Hugo had tijdens onze vakantie al een wilde kangoeroe gevoerd, dus ik wilde niet achter blijven. Helaas geen wilde, maar ik heb wel meerdere kangoeroes gevoerd, geknuffeld en zelfs een kus op de mond gegeven (ik had wat voer in mijn mond). Naast deze drie Australische diersoorten, waren er ook nog andere mooie beesten te bewonderen, zoals kaketoes, struisvogels, uilen, wombats (ook een echt Australisch schattig beest, zie google), enz. Artis is er niets bij! Het was prachtig weer die dag, en na de bijzondere Australische beesten te hebben bewondert, besloten we naar Sandy Bay te rijden. Afkoelen in de zee en relaxen op het strand, heerlijk! Het was weer een mooie dag en kreeg toch wel een soort van band met de Nederlandse mannen. Dan is het toch wel weer jammer dat je na een paar dagen weer afscheid neemt en weet dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer zal zien.

- Mount Field, Russell Falls:
Omdat ik ook in het hostel werkte kreeg ik ook een band met meerdere receptionisten. Alice (medewerker) nam Stephanie en mij mee naar Mount Field, om daar de Russell Falls te bekijken. 80% van Tasmanie is National Park, zo ook de omgeving van Mt. Field. De autorit was al prachtig. Berg na berg na berg na berg. Gele, groene en bruine vlaktes vol met natuur en wildlife. Het pure landschap gescheiden door de mooie Derwent River omringt door het ruige berglandschap. Wauw! Om de Russell Falls (watervallen) te bereiken, namen we een wandeling door een prachtig bebost gebied. Voor veel walibi’s en andere dieren was dit hun thuis. Wat zijn ze schattig! De watervallen waren erg mooi en iedere keer vraag ik mijzelf dan af waar zo’n waterval begint, welke route het water aflegt en waar het water zijn eindbestemming zal hebben. Mijn zintuigen werden geprikkeld door de heerlijke pure bos geur, geluid van stromend en klotsend water en zicht tot ver in de bossen en bergen. Wat is Tasmanie prachtig!

Afscheid nemen & vliegen:
Na 25 fantastische dagen in Transit Backpackers moest ik weer afscheid nemen van iedereen die ik als vriend beschouwde. Ik werd door een hele groep uitgezwaaid en Stephanie en ik moesten toch wel een traantje laten. Dat is het leven van een backpacker; je leert mensen kennen, je maakt vrienden en je neemt weer afscheid. Met tranen in mijn ogen stapte ik de bus in richting het vliegveld en met buikpijn van de zenuwen kwam ik aan op het vliegveld. Weer alleen vliegen, niet mijn favoriete bezigheid, maar het geeft mij wel altijd een trots gevoel. Met je backpack op je rug, rugtas op je buik, ticket en paspoort in je hand, alleen inchecken, alleen instappen, alleen opstijgen (er zat namelijk niemand naast me), de mooie uitzichten met je camera delen en weer alleen landen en je weg vinden naar het hostel. Spannend, maar trots dat ik deze zelfstandigheid heb ontwikkelt! Op het vliegveld in Sydney had ik zin in de MacDonalds, dus ik op zoek en vragen naar de route door het vliegveld heen. Moest ik weer helemaal door de douane heen. Ik in de rij met backpack en al, wat uiteraard niet lukte omdat ik sprays, zakmes, etc. in mijn backpack had. Tjonge jonge, ik zag de gele M al naast me, maar ik moest uiteindelijk zonder burgertje weer terug naar de aankomst hal. Toen een uur wachten op de shuttle bus en eindelijk naar het hostel. Dan maar weer noodles opwarmen!

Ik zit nu weer in Sydney in een internetcafé dit verslag te typen en beleef zo de laatste dag in Australië. Vanavond vlieg ik om 22.00 (zaterdag 12.00 in Nederland) naar Bangkok, met ’s nachts een tussenstop van 3 uur op Taipei (Taiwan) en kom 10.00 ’s ochtends in Bangkok aan (Thaise tijd). Brigit komt ’s avonds om 20.00 aan en we hebben al een hostel geboekt. 5 februari, op mijn vaders verjaardag, komt de moeder van Brigit voor 10 dagen naar Thailand en reist voor die tijd met ons mee. We hebben er voor gekozen om met de trein en boot naar Koh Toa te gaan, om daar een duikcursus te nemen en onze duikpadie te halen. In Australie $800,- in Koh Tao 200 euro. Dat scheelt wel even. Daarna zullen we naar de Phi Phi eiland gaan en onze reis vervolgen! Spannend, onwijs veel zin in en weer een nieuw avontuur. Omdat ik Australië nu achter mij laat, beschrijf ik deze afgelopen 5 maanden nog even in het kort:

Mijn belevenissen in Australië:
- De eerste week met de groep uit Nederland de reis samen opstarten.
- Sydney: Blue Mountains, surfen, havencruise, Defquon.
- Met Sarah, Jasmijn en Marloes naar Townsville, Magnetic Island, Cairns, snorkelen in the Great Barier Reef.
- Wwoofen in Innisfail. Een week hondenpoep opruimen en mijzelf vervelen.
-Wwoofen in Ayr. 3 weken op een prachtige paardenfarm gewerkt met Heidi.
- Airly Beach met Lenny feesten.
- Long Island en de Whitsundaycruise.
- Wwoofen in Gladstone. 10 dagen tuinieren bij een liefelijke ouder echtpaar, tussen de kakkerlakken en padden.
- Hervey Bay en Fraser Island tour. In een 4weeldrive door het regenwoud en over het strand. Slapen op het strand tussen de Dingo’s.
- Wwoofen in Brisbane. 10 dagen tuinieren en bijzondere levensovertuigingen ervaart.
- Brisbane City met Brigit, Andries, Roy, Tim en Heleen gefeest en kustmusea bezocht.
- Wwoofen in Port Macquarie. 10 dagen op een Alpacafarm gewerkt en met Kathryn naar Rock&Roll avonden. Naar Tamworth door het prachtige gebergte, achter op de motor gezeten met 200km/p.uur.
- HUGO KWAM NAAR SYDNEY! Wat was ik zenuwachtig!
- Met Hugo door de Snowy Mountains, Kosciuszko National Park, zuidkust, prachtige Great Ocean Road, Melbourne, Outback, Oud&Nieuw in Sydney en kamperen aan het strand in Wollongong.
- Vliegen naar Hobart, Tasmanie.
- 25 dagen in Transit Backpackers in Hobart. Mount Wellington beklommen, Mona museum, Mount Field. En veel vrienden gemaakt!

Wauw, wat een ervaringen zeg! Leuk om dit zelf zo op te sommen!

Australië. Het land van:
- Een jong land dus nog echte pure natuur en wilde landschappen.
- Aboriginals zijn de historie, maar worden eigenlijk verzwegen.
- De Australische dieren: Kangoeroes, koala’s, tasmanian devil, wombat, slangen, spinnen, gekko’s, krokodillen, dingo’s, hagedissen, enz.
- De mooie Great Barrier Reef.
- Bergen en dorre landvlaktes.
- The Outback, Ayers Rock, Aboriginals.
- Toeristen gaan standaard naar de oostkust en zien allemaal Cairns, Magnetic Island, Fraser Island, Whitsundays, Agnes Water (niet geweest), Brisbane, Surfers Paradise (niet geweest), Byron Bay en uiteraard Sydney.
- Kennis en wetenschap loopt achter op Nederland.
- Mannen proberen stoer te doen, hebben dreadlocks en een surfplank. Vrouwen zijn slank of erg dik en gedragen zich dom en sletterig, maar zijn wel heel mooi. (Sorry, maar het is waar)
- Woolworths en Coles.
- XXXX Gold bier of Goon.
- Je bent een boer of van de stad.
- ‘Hi mate, how are you?’ en niet naar het antwoord luisteren.
- Bosbranden versus overstromingen.
- Relaxte aardige mensen, die je vaak niet de juiste info geven. Bijv. met het vragen naar de weg.
- De prachtige bergen en kleuren in de natuur en National Parken.
- Massale open kerkhoffen.
- ‘No worry’s mate’
- De laid-back-stile, maar eigenlijk zijn ze hartstikke lui.

Sorry voor mijn weer belachelijk lange verslag, volgende keer wordt het echt korter. Maar ik raak soms zo enthousiast over iets wat ik opschrijf, dat ik niet meer kan stoppen. In mijn verslagen zullen wel vaker spellingfouten staan, omdat ik snel probeer te typen en als ik klaar ben met een verslag het niet helemaal weer ga nalezen. Sorry daarvoor! Het backpacken bevalt mij tot nu toe super en heb nog geen een keer echte heimwee gehad. Wel mis ik Hugo, mijn familie en vriendinnen steeds meer en kom ik erachter dat ik erkenning en privacy soms mis. Je bent, zoals ik wel eerder heb beschreven, erg anoniem en je moet je privacy met 8 anderen delen. Ondanks dat ik tot nu toe alleen heb gereisd, ben ik alleen alleen op de wc. En dat is wel wennen. Ik merk wel dat ik mij snel kan aanpassen, mij snel op mijn gemak kan voelen, niemand volledig vertrouw, anderen help, geen materiële behoefte heb, weinig bagage mee heb, herken vrij snel waar iemand vandaan komt, minder van een andere mening aantrek, sterker in mijn schoenen sta en veel zelfstandiger ben geworden. Ze zeggen dat je op een reis altijd aankom, maar dat is bij mij gelukkig niet het geval. Ik weeg nog hetzelfde of misschien iets minder. Ik ben nog nooit zo bruin geweest, waardoor mijn witte haren op mijn armen opeens wel erg wit zijn. Ook mijn hoofdhaar wordt steeds lichter door de zon, kom blond terug!

Nu op naar Azië! Ik heb het gevoel dat ik een reis afsluit en een andere reis ga beginnen. Ahh… ik heb er zo’n zin in! Maar ben ook wel weer ontzettend zenuwachtig voor het vliegen. Ach, ‘ Now worry’s mate!’

Heel veel liefs!!! Xxx